امام رضا(ع):
قال رسول اللّه(ص): رأسُ العقلِ بعدَ الایمانِ باللّه، التَودُّدُ الى الناس، و اصطناعُ الخیرِ الى کلِّ بَرٍّ و فاجرٍ. ـ
عیون أخبارالرضاع ۲/۳۵.
پیامبر(ص) فرموده است: اوج خردمندى - پس از ایمان به خدا - دوستى با مردم و نیکوکارى نسبت به هر انسان است؛ چه نیکوکار باشد و چه بدکار.رفتار انسانى با همه مردم و همه شهروندان آیین رضوى است. مردمان چه نیکوکار باشند، و چه تبهکار، چه انسانهایى درست و وظیفه شناس و متعهد باشند، و چه بى تعهد و نابهنجار و زشت سیرت؛ باید با همه رفتارى انسانى داشت.
انسان در روابط گروهى و در جامعه، باید انسانیت خویش را به اثبات رساند، و بر اساس انسانیت خود با همگان رفتارى انسانى داشته باشد؛ یعنى میزان و ملاکِ رفتارى و راه و روش سلوکِ اجتماعى باید انسانیت انسان باشد، نه چگونگى و رفتار و هنجارهاى دیگران. از این رو نباید رفتار نیک خود را از دیگران دریغ داشت به این علت که آنان افرادى کج رفتار و نابهنجارند. چه بسیار که رفتار انسانى با ناانسانها، آنها را به خود آورد، و بیدار سازد، و به اشتباه خویش آگاه کند، و این مى تواند آموزنده اصول انسانى و گسترش دهنده انسانیت ها باشد.
در سخن امام حسین(ع) کار انسانى و نیک به ژاله هاى بهارى همانند شده است، که بر همه سرزمینها و سنگلاخها مىبارد، و قطرهاى را از سنگى، صخرهاى و شوره زارى، و بیابان لم یزرعى دریغ نمى کند.
امام حسین(ع) - قال عنده رجلُ: انَّ المعروفَ اذا اُسدى الى غیر اَهله ضاع. فقال(ع): لَیس کذلک، و لکن تکونُ الصّنیعةُ مثل وابِل المَطَر تُصیبُ البرَّ و الفاجِر. تحف العقول / ۱۷۵.
شخصى نزد امام(ع) گفت: هر گاه کار نیک و انسانى به نااهلان (و ناانسانها) پیشکش شود تباه شده است. در این هنگام امام حسین(ع) فرمود: این چنین نیست، بلکه کار انسانى (و نیک) بسان باران هاى دانه درشت (و ژاله هاى بهارى) است که بر نیکوکار و بدکار فرو مى ریزد.
