در جنگ صفّين ، در ادامه نبرد سپاه امير مؤمنان و سپاه معاويه در روز چهارشنبه هشتم صفر ، جنگ ، شدّت گرفت و شكلى ديگر يافت ، بدان سان كه همه دو سپاه در آن درگير شدند . امام عليه السلام در قلب سپاه استقرار يافت و فرماندهى سپاه را خود عهده دار شد . بسيارى از بزرگان لشكر ، در اين روز و روز پنجشنبه به شهادت رسيدند .
از آن جا كه امام عليه السلام مى خواست كار را يكسره كند ، در غروب پنجشنبه جنگ متوقّف نشد ؛ بلكه تا شبِ جمعه نيز استمرار يافت . در طول دوره نبرد ، شديدترين درگيرى در همين شب رخ داد و از اين رو ، آن را «ليلة الهَرير (شبِ غرّش)» ناميده اند .
در روز پنجشنبه و شبِ جمعه ، امام عليه السلام ، خود در عرصه معركه حضور داشت و به دست خويش ، ۵۲۳ تن را هلاك كرد كه بيشينه آنان ، از دليرانِ شام به شمار مى رفتند . شدّت جنگ ، سبب شد كه ياران امام عليه السلام ، نماز را در ميدان جنگ به اشاره بگزارند .
مجلسى رحمه الله درباره ناميدن اين شب به «ليلة الهرير» آورده است : اين شب از آن رو ليلة الهرير خوانده شده كه همهمه نبرد مردم در آن ، بسيار بود . نيز گفته شده كه سبب آن ، اضطرار و بيمناكىِ سگ گونه معاويه به دليل شدّت يافتن جنگ و چيرگىِ عراقيان بود ؛ چرا كه هرير به زوزه سگ در سرماى شديد گويند.[۱]
[۱]. مرآة العقول : ج ۱۵ ص ۴۲۷.
