اسباب استئثار (انحصار طلبی)

در تحليل استئثار، و جستجو جهت شناخت و ريشه و منشأ آن، در نهايت به امورى بر مى خوريم كه تمام آنها در جهت نقطه مقابل ايثار قرار دارند . اين امور عبارت اند از:

الف ـ بى اعتنايى به حقوق مردم؛

ب ـ بى رغبتى به مكارم اخلاقى؛

ج ـ مبتلا شدن به حرص و بخل و خسّت .

ليكن بسنده كردن به اين مقدار در تحليل كافى نيست ؛ چرا كه سزاوار در تحليل ، اين است كه همه جانبه باشد، تا جايى كه روشن شود ريشه حرص و بى اعتنايى به حقوق مردم و بى رغبتى به مكارم اخلاقى در چيست .

اصلى ترين عوامل و ريشه هاى استئثار ، خودخواهى و بى ايمانى و يا ضعف ايمان است . اگر ايمان ، خودخواهىِ ذاتىِ انسان را هدايت و مهار نكند ، انسانِ خودخواه ، به طور طبيعى ، انحصارطلب مى شود و همه چيز را براى خود و وابستگان خود مى خواهد و به گفته امام على عليه السلام :

مَن مَلَكَ ، استَأثَرَ .[۱]

هر كس به فرمان روايى رسد ، انحصارطلبى پيشه مى كند .

از اين رو ، مكاتب مادّى ، با هر نام و يا هر شعارى كه براى تأمين آزادى ها و حقوق مردم به ميدان بيايند ، پايان كارشان پس از رسيدن به قدرت ، استئثار (انحصارطلبى) است .

انحصارطلبى هايى كه طبق پيشگويى پيامبر خدا، در تاريخ اسلام به وقوع پيوست نيز هر چند به نام دين بود ، امّا بى ترديد ، هويّت مادّى گرايانه و ضدّ دينى داشت.