امام هادی(ع) با شخصی اسلاوی، به زبان خودش سخن گفت.
الاختصاص ـ به نقل از علی بن مهزیار ـ:
غلامم را که از اسلاوها بود، به سوی امام هادی(ع) فرستادم. غلام با تعجّب به سوی من باز گشت. به او گفتم: فرزندم! چه شده است؟
گفت: چگونه تعجّب نکنم؟! او چنان به اسلاوی با من سخن می گفت که گویی یکی از ماست. گمان بردم که ایشان با سخن گفتن به این زبان می خواسته است بعضی از غلامان، گفتگوی آنان را نفهمند.
الاختصاص عن علی بن مهزیار:
أرسَلتُ إلی أبِی الحَسَنِ الثّالِثِ(ع) غُلامی ـ وکانَ صِقلابِیا ـ فَرَجَعَ الغُلامُ إلَی مُتَعَجِّبا، فَقُلتُ لَهُ: ما لَک یا بُنَی؟
قالَ: وکیفَ لا أتَعَجَّبُ؟! ما زالَ یکلِّمُنی بِالصِّقلابِیةِ کأَنَّهُ واحِدٌ مِنّا، فَظَنَنتُ أنَّهُ إنَّما أرادَ بِهذَا اللِّسانِ کی لا یسمَعَ بَعضُ الغِلمانِ ما دارَ بَینَهُم.[۱]
[۱]. الاختصاص: ص ۲۸۹، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۰، ص ۵۶.
