محمّدتقی مجلسی(1003 ـ 1070 ق)

مجلسی بزرگ یا مجلسی اوّل، فقیه، محدّث، متکلّم، مفسّر، رجالی، مؤلّف و یکی از نامدارترین دانشمند خاندان مجلسی است. وی در سال ۱۰۰۳ ق در اصفهان به دنیا آمد. علم آموزی را نزد برخی عالمان بزرگ، فرا گرفت که برجسته ترین آنان، عبارت اند از: شیخ بهایی و ملّا عبد اللّٰه شوشتری. او در سال ۱۰۷۰ ق در گذشت.[۱]

مکانت حدیثی

علمای رجال و شرح حال نگاران، او را به جلالت، وثاقت، امانت، علوّ قدر، عظمت شأن، زهد و تقوا ستوده اند.[۲] از استادان حدیثی چون میر داماد، ابو البرکات، قاضی معزّ الدین اصفهانی، ظهیر الدین همدانی، محقّق کَرکی، معروف به محقّق ثانی، بهره گرفت و شاگردان بسیاری، همچون محمّدباقر مجلسی (فرزند وی)، سید عبد الحسین خاتون آبادی، محقّق خوانساری، سید نعمت اللّٰه جزایری، ملّا میرزا شیروانی، ملّا محمّدصالح مازندرانی، ملّا محمّدصادق کرباسچی و عبد اللّٰه بن جابر عاملی، از وی دانش آموختند.

آثار حدیثی

توجّه و اهتمام مجلسی به حدیث و علوم حدیثی، سبب شد تا وی بیشتر عمر خود را صرف شرح و تبیین علوم و معارف حدیثی کند. وی تألیفات ارزنده ای خلق کرده که از جمله آنهاست: أربعون حدیثاً؛ لوامع صاحبقرانی یا اللّوامع القدسیة؛ روضة المتّقین ـ شرح صحیفه سجّادیه؛ شرح خطبة المتّقین و نیز شرح زیارت جامعه.[۳]

[۱] . روضات الجنّات: ج۲ ص۱۲۲، جامع الرواة: ج۲ ص۸۲.

[۲] . جامع الرواة: ج۲ ص۸۲، روضات الجنّات: ج۲ ص۱۱۸ - ۱۲۰، ریاض العلماء: ج۵ ص۴۷، لؤلؤة البحرین: ص۶۰ ، أعیان الشیعة : ج۹ ص۱۹۳.

[۳] . حدائق المقربین : باب چهارم از حدیقه پنجم، ص۲۴۷ ش۱۳۷، بهجة الآمال: ج۶ ص۶۵۷.