آیت اللّٰه شیخ محمّدجواد خراسانی، در سال ۱۳۳۱ ق، در شهر مقدّس مشهد، در خانواده ای اهل علم، دیده به جهان گشود. در حوزه علمیه مشهد تحصیلات خود را ادامه می دهد. پس از مدّتی، راهی حوزه علمیه نجف می شود و هفت سال به تحصیلاتش ادامه داده و بعد در تهران، رحل اقامت می افکند.
تألیفات وی به ۴۶ کتاب است که برای نمونه می توان به الإمامة عند الشیعة، ظواهر الآثار، نخبة القصار و مهدی منتظر، اشاره کرد.[۱]
شعری از او در باره امام مهدی(ع):
خوشا آن سر که چشمانش تو باشی
خوش آن چشمی که انسانش تو باشی
بُوَد عشق تو بِهْ از هر دو عالم
خوش آن عشقی که جانانش تو باشی
همه اعضای من جسم و تو جانی
خوش آن جُثمان اگر جانش تو باشی
بهشت آن دل که باشد مسکن تو
خوش آن جنّت که رضوانش تو باشی
بِهْ است از کعبه، دل،گر خانه توست
خوش آن کعبه که سکّانش تو باشی
به راه وصل تو تیر از عسل بِهْ
خوش آن تیری که پیکانش تو باشی
بجز هجرت، مرا دردی به دل نیست
خوش آن هجری که پایانش تو باشی
«جواد» از غیب رویت، دل، دو نیم است
خوش آن دل، ماه تابانش تو باشی.
[۱]. ر.ک: مهدی منتظر، مقدّمه.
