امام رضا(ع) ابیاتی در باره حضرت مهدی(ع) دارد:
دَخَلَ دِعْبِلُ بْنُ عَلِيٍّ الْخُزَاعِيُّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ عَلَى أَبِي الْحَسَنِ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا عليه السلام بِمَرْوَ فَقَالَ لَهُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّي قَدْ قُلْتُ فِيكُمْ قَصِيدَةً وَ آلَيْتُ عَلَى نَفْسِي أَنْ لَا أُنْشِدَهَا أَحَداً قَبْلَكَ فَقَالَ عليه السلام هَاتِهَا فَأَنْشَدَهَا-
مَدَارِسُ آيَاتٍ خَلَتْ مِنْ تِلَاوَةٍ وَ مَنْزِلُ وَحْيٍ مُقْفِرُ الْعَرَصَاتِ
فَلَمَّا بَلَغَ إِلَى قَوْلِهِ-
أَرَى فَيْئَهُمْ فِي غَيْرِهِمْ مُتَقَسِّماً وَ أَيْدِيَهُمْ مِنْ فَيْئِهِمْ صَفِرَاتٍ
بَكَى أَبُو الْحَسَنِ الرِّضَا عليه السلام وَ قَالَ صَدَقْتَ يَا خُزَاعِيُّ فَلَمَّا بَلَغَ إِلَى قَوْلِهِ-
إِذَا وُتِرُوا مَدُّوا إِلَى وَاتِرِيهِمْ أَكُفّاً عَنِ الْأَوْتَارِ مُنْقَبِضَاتٍ
جَعَلَ أَبُو الْحَسَنِ عليه السلام يُقَلِّبُ كَفَّيْهِ وَ هُوَ يَقُولُ أَجَلْ وَ اللَّهِ مُنْقَبِضَاتٍ فَلَمَّا بَلَغَ إِلَى قَوْلِهِ-
لَقَدْ خِفْتُ فِي الدُّنْيَا وَ أَيَّامِ سَعْيِهَا وَ إِنِّي لَأَرْجُو الْأَمْنَ بَعْدَ وَفَاتِي
قَالَ لَهُ الرِّضَا عليه السلام آمَنَكَ اللَّهُ يَوْمَ الْفَزَعِ الْأَكْبَرِ فَلَمَّا انْتَهَى إِلَى قَوْلِهِ-
وَ قَبْرٌ بِبَغْدَادَ لِنَفْسٍ زَكِيَّةٍ تَضَمَّنَهُ الرَّحْمَنُ فِي الْغُرُفَاتِ
قَالَ لَهُ الرِّضَا عليه السلام أَ فَلَا أُلْحِقُ لَكَ بِهَذَا الْمَوْضِعِ بَيْتَيْنِ بِهِمَا تَمَامُ قَصِيدَتِكَ فَقَالَ بَلَى يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ فَقَالَ عليه السلام:
وَ قَبْرٌ بِطُوسٍ يَا لَهَا مِنْ مُصِيبَةٍ تَوَقَّدَ فِي الْأَحْشَاءِ بِالْحُرُقَاتِ
إِلَى الْحَشْرِ حَتَّى يَبْعَثَ اللَّهُ قَائِماً يُفَرِّجُ عَنَّا الْهَمَّ وَ الْكُرُبَاتِ
دِعبل بن على خُزاعى، در مرو، خدمت امام رضا عليه السلام رسيد و گفت: اى پسر پيامبر خدا! من در باره شما قصيدهاى گفتهام و با خود، عهد كردهام كه آن را پيش از شما براى هيچ كس نخوانم.
[امام عليه السلام ] فرمود: «بخوان».
دعبل، شروع به خواندن كرد:
حلقههاى تلاوت قرآن تهى گشتهاند و جايگاه وحى بى سكنه گرديده است.
و چون به اين بيت رسيد:
مىبينم غنائم آنان در ميان غير آنها تقسيم شده و دستان آنها از غنائم خودشان خالى است.
امام رضا عليه السلام گريست و فرمود: «اى خزاعى! راست گفتى».
و چون به اين بيت رسيد:
آن گاه كه مورد ستم قرار گرفتند ، دست به كمان بردند؛ اما دستانى كه بسته [و ناتوان از كشيدن كمان] بود ،
امام رضا عليه السلام دستهاى خود را به هم مىماليد و مىفرمود: «آرى، به خدا سوگند دستها بسته بود». و چون به اين بيت رسيد:
من در دنيا و روزهاى تلاش آن ، هراسان بودم و اميدوارم كه پس از وفاتم در امان باشم،
امام رضا عليه السلام فرمود: خداوند تو را در روز قيامت در امان بدارد.
وقتى دعبل به اين بيت رسيد :
و قبرى در بغداد متعلّق به نفس زكيّه است كه خداوند آن را در ميان غرفههاى بهشت قرار داده است،
امام رضا عليه السلام به اوفرمود: «آيا من به اين جا دو بيت ملحق نكنم تا قصيدهات تكميل شود؟». او گفت: بفرماييد، اى پسر پيامبر خدا! امام عليه السلام فرمود:
«قبرى در طوس است و مصيبتش درون انسان را شعلهور مىكند ،
تا روز محشر، تا آن كه خدا، قائم را برانگيزد و غمها و اندوهها را از ما بردارد!».[۱]
[۱]كمال الدين: ص ۳۷۳ ح ۶، عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۲ ص ۲۶۳ ح ۳۴، المناقب، ابن شهر آشوب: ج ۴ ص ۳۳۸ (با عبارت مشابه)، إعلام الورى: ج ۲ ص ۶۶، بحار الأنوار: ج ۴۹ ص ۲۳۹ ح ۹.
