حسن بن علی وشّاء(م حدود 220 ق)

از اصحاب امام رضا(ع) به شمار می آید.[۱] پس از رحلت امام کاظم(ع)، اندک زمانی واقفی بود ولی بعد از ملاقات و مکاتبه با امام رضا(ع) و ظهور برخی معجزات، از آن عقیده عدول کرد.[۲] وی ظاهراً تا پس ۲۲۰ ق زنده بوده است.[۳]

مکانت حدیثی

او از سی استاد، همچون اَبان بن عثمان، جَمیل بن دَرّاج، حسن بن علی بن فضّال، حمّاد بن عثمان، دُرُست بن ابی منصور واسطی، عبد اللّٰه بن سنان و عبد اللّٰه بن مسکان حدیث شنیده و شماری از راویان چون احمد بن محمّد بن عیسی، حسن بن محبوب، محمّد بن حسین بن ابی خطّاب و حسین بن سعید، از وی حدیث نقل کرد ه اند.[۴] علمای رجال با توجّه به اشتهار و معروفیت وشّاء، کمتر به توثیق وستایش او پرداخته اند. نجاشی، او را از وجوه و عیون طایفه امامیه توصیف کرده و از اصحاب امام رضا(ع) دانسته است.[۵]

احادیث و آثار

در کتب اربعه، نام او در ۸۹۳ سند، در ابواب مختلف فقهی و غیر فقهی، واقع شده است.[۶] کتاب های ثواب الحج و المناسک، کتاب النوادر و مسائل الرضا(ع)، ازجمله آثار وی به شمار می آیند.[۷]

[۱] . رجال النجاشی: ج۱ ص۱۳۸ ش۷۹، همچنین بیان شده که از اصحاب امام کاظم تا امام هادی(ع) بوده است. ر.ک: رجال الطوسی: ص۳۵۴ ش۵۲۴۴ و ص۳۸۵ ش۵۶۶۶ و رجال البرقی: ص۵۱ و ۵۸.

[۲] . الکافی: ج۱ ص۳۵۴ ح ۱۲، عیون أخبار الرضا(ع): ج۲ ص۲۲۸ ح ۱.

[۳] . با توجه به اینکه از اصحاب امام هادی(ع) شمرده شده است و شروع امامت امام هادی(ع) سال ۲۲۰ ق، است.

[۴] . ر.ک: معجم رجال الحدیث: ج۵ ص۷۲ ش۳۰۳۲.

[۵] . رجال النجاشی: ج۱ ص۱۳۸ ش۷۹، خلاصة الأقوال: ص۴۱ ش۱۶.

[۶] . با عناوینی مانند الحسن بن علی الوشّاء ، الحسن بن علی الصیرفی، الحسن بن علی الخزّاز، الحسن بن علی بن بنت الیاس، ابن بنت الیاس و الوشّاء (ر.ک: معجم رجال الحدیث: ج۵ ش ۲۹۴۲ و ۳۰۰۸ و۳۰۱۶ و ۳۰۳۲).

[۷] . رجال النجاشی: ج۱ ص۱۳۹ ش۷۹، الفهرست، طوسی: ص۱۰۶ ش۲۰۲.