عبد اللّٰه بن ابی یعفور(م 131 ق)

از راویان سده دوم هجری است. وفات او در دوران امام صادق(ع)، در سال طاعون (۱۳۱ ق) در بصره اتّفاق افتاد.[۱]

مکانت حدیثی

ابن ابی یعفور، از قاریان قرآن در مسجد کوفه[۲] و از استادان مشهور علم حدیث بود. بیش از سی نفر از راویان حدیثی، مثل ابو جمیله، ابن مِسکان، اَبان بن عثمان، اسحاق بن عمّار، جابر مکفوف، حَریز، حمّاد بن عثمان، حمّاد بن عیسی و عبد اللّٰه بن سنان، از وی اخذ حدیث کرده اند.[۳] وی از اصحاب امام صادق(ع) به شمار می آید.[۴] علمای رجال بر وثاقت و جلالت و جایگاه والا و فقاهت وی، تأکید کرده اند.[۵] کشّی، روایاتی را از امام صادق(ع) در ستایش وی نقل کرده که از ابن ابی یعفور، به رعایت کننده حقوق ائمّه، ولایت پذیر، امین امام، بشارت داده شدِگان به بهشت و حواریان امام باقر و امام صادق(ع)، تعبیر شده است.[۶]

احادیث و آثار

نام وی در ۲۷۸ سند از روایات کتب اربعه قرار دارد و کتابی داشته که ثابت بن شریح، از او روایت کرده است.[۷]

[۱] . رجال الکشّی: ج۲ ص۵۱۵ ش۴۵۴، قاموس الرجال: ج۶ ص۲۴۳ ش۴۱۸۹.

[۲] . رجال النجاشی: ج۲ ص۷ ش۵۵۴.

[۳] . معجم رجال الحدیث: ج۱۰ ص۱۰۲ ش۶۶۸۰.

[۴] . رجال الطوسی: ص۲۳۰ ش۳۱۰۶ و ص۲۶۴ ش۳۷۷۶، رجال النجاشی: ج۲ ص۷ ش۵۵۴.

[۵] . رجال النجاشی: ج۲ ص۷ ش۵۵۴، خلاصة الأقوال: ص۱۰۷ ش۲۵، تنقیح المقال: ج۲ ص۱۶۵.

[۶] . رجال الکشّی: ج۱ ص۴۵ ح ۲۰ وص۳۸۳ ح ۳۷۳ وج۲ ص۵۱۵ ح ۴۵۴ و ۴۵۶ وص۵۱۶ ح ۴۵۸ وص۵۱۸ ح۴۶۱ وص۵۱۹ ح ۴۶۴ وص۷۲۷ ح ۸۰۲ و ... .

[۷] . رجال النجاشی: ج۱ ص۷ ش۵۵۴.