زيارت امام حسين(ع) در شب قدر

شيخ طوسى از امام صادق(ع) روايت كرده كه فرمود: هنگامى كه شب قدر مى شود كه، «فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ؛[۱]در آن شب، همه كارهاى حكيمانه از هم جدا [و مقدّر]مى شوند»، منادى اى در آن شب، از دلِ عرش، فرياد بر مى آورد: «خداوند متعال، كسى را كه در اين شب، نزد قبر حسين بيايد، مى آمرزد».[۲]

سيّد ابن طاووس نيز نقل كرده كه امام صادق(ع) در باره اين سخن خداى متعال: «فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ؛[۳]در آن شب، همه كارهاى حكيمانه، از هم جدا [و مقدّر]مى شوند»مى فرمايد: آن، شب قدر است كه كارهاى سال، در آن تدبير و تقدير مى شوند.... پس هر كه آن شب، نزد قبر حسين(ع) حضور يابد و دو ركعت، نماز بخواند يا هر چه كه برايش امكان پذير است [نماز بخواند] و از خداى متعال، بهشت را بطلبد و از آتش [دوزخ]به او پناه ببرد، خداوند متعال، آنچه را بخواهد، به او مى دهد و از آنچه پناه بُرده است، پناهش مى دهد.

و همين گونه، اگر از خداى متعال بخواهد كه از خير آنچه در آن شب، جدا [و مقدّر] كرده است، به او بدهد و از شرّ آنچه در آن شب نوشته است، نگاهش بدارد يا دعا كند و از خداوند تبارك و تعالى چيزى بخواهد كه گناهى در آن نيست، اميد مى برم كه درخواستش را به او بدهد و از آنچه بيم دارد، نگاهش دارد و در حقّ ده نفر از خانواده اش كه همگى عذاب برايشان واجب شده است، شفيعش گردانَد ؛ و خداوند، به خيرِ درخواست كننده و بنده اش، پُرشتاب تر است.[۴]

همچنين بزنطى نقل كرده كه او مى گويد: امام رضا(ع) فرمود: «يك عمره در ماه رمضان، برابر با يك حج است و اعتكاف يك شب در ماه رمضان، برابر با يك حج است و اعتكاف يك شب در مسجد پيامبر خدا(ص) و نزد قبر او، برابر با يك حجّ و عمره است، و هر كس حسين(ع) را در دهه آخر ماه رمضانْ زيارت كند و نزد او اعتكاف كند، گويى كه نزد قبر پيامبر(ص) معتكف شده است، و هر كس نزد قبر پيامبر خدا(ص) اعتكاف كند، برايش از حجّ و عمره پس از حَجَّة الإسلام، بهتر است».

[همچنين] امام رضا(ع) فرمود: «و هر كس كه حسين(ع) را در ماه رمضان زيارت مى كند، بايد بكوشد تا شب جُهَنى را از دست ندهد ؛ همان شب بيست و سوم را كه اميد مى رود، شب قدر باشد».

[نيز] فرمود: «و كمترين اندازه اعتكاف، ساعتى ميان نماز مغرب و عشاست كه هر كس آن را در اعتكاف به سر برَد، نصيبش را از شب قدربرده است».[۵]

از امام جواد(ع) روايت شده كه مى فرمايد: هر كس در شب بيست و سوم ماه رمضان، حسين(ع) را زيارت كند، يعنى همان شبى كه اميد مى رود شب قدر باشد: «فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ ؛[۶]در آن شب، همه كارهاى حكيمانه از هم جدا [و مقدّر]مى شوند»، روح بيست و چهار هزار فرشته و پيامبر كه اجازه زيارت حسين(ع) را در آن شب از خدا خواسته اند [و فرود آمده اند]، با او مصافحه مى كنند.[۷]