ميثم تمّار

ابو سالم، ميثم بن يحيى تَمّار اسدى، از ياران بزرگوار امير مؤمنان عليه السلام، امام حسن عليه السلام و امام حسين عليه السلام بود. امام على عليه السلام او را از زنى كه وى را به غلامى داشت، خريد و آزاد كرد. او در محضر باب علم پيامبر صلى الله عليه و آله به جايگاه والايى از علم، دست يافت تا آن جا كه او را «عالِم به مرگ ها و حوادث» دانسته اند.[۱]

عبيد اللّه  بن زياد، دستگيرش كرد و چون او را نزدش آوردند و گفته شد كه اين از محبوب ترين كسان نزد على عليه السلام بوده است، گفت: سَرورت در باره رفتار من با تو چه گفته است؟

گفت: به من خبر داده كه تو مرا پس از نُه نفر ديگر به دار مى كشى ؛ دارى كه كوتاه ترين است. و نزديك ترين جاى به غَسّال خانه، از آنِ من است.

گفت: با او مخالفت مى كنيم.

ميثم گفت: چگونه مخالفت مى كنى؟! به خدا سوگند، او جز از پيامبر خدا و او جز از جبرئيل و او جز از خداى متعال به من خبر نداد. چگونه با اينان مخالفت مى كنى؟ بى گمان، من جايگاه به دار كشيدنم را در كوفه مى شناسم و من نخستين كسى هستم كه در اسلام، بر دهانم لگام مى بندند.

پس عبيد اللّه ، ميثم را با مختار بن ابى عُبَيد به زندان انداخت. ميثم تمّار به مختار گفت: تو رهايى مى يابى و به خونخواهى حسين عليه السلام بر مى خيزى و اين كسى را كه ما را مى كشد، مى كشى.

او نخستينِ خلق خدا بود كه پس از اسلام بر او لگام زدند و زمان كشته شدن ميثم، ده روز پيش از ورود امام حسين بن على عليه السلام به عراق بود و در روز سوم به دار كشيدنش، با سرنيزه زخمى اش كردند كه تكبير گفت و در پايان روز، خون از دماغ و دهانش سرازير شد.[۲]

مزار او در غرب مسجد كوفه قرار دارد و داراى گنبد و بارگاه است.