فتح مکه در سال هشتم هجرى توسّط سپاه اسلام که بدون خونريزى انجام گرديد، موجب درخشش تدريجى قدرت فرهنگى و سياسى اسلام در حجاز و بلکه در سراسر جهان گرديد. پيامبر خدا(ص) با اعزام نماينده ويژه و ارسال نامه براى رهبران سياسى و مذهبى جهان، بويژه مناطق نزديک به مدينه، آنها را به پذيرش اسلام و يا به رسميت شناختن دولت اسلامى و التزام به مقرّرات آن، فرا خواند.
نامه پيامبر(ص) به مسيحيان نجران، در سال نهم هجرى است. پس از ارسال اين نامه، يک هيئت بلندپايه از رهبران مسيحيان نجران، به مدينه آمدند و با پيامبر(ص) مذاکره و مناظره نمودند. گفتگوهاى آنان به نتيجه نرسيد و در نهايت پيامبر(ص) از سوى خداوند متعال مأموريت يافت که به آنها پيشنهاد مباهله دهد.
رهبران مسيحيان نجران، با اين که ابتدا پيشنهاد مباهله را پذيرفته بودند، پس از اين که در روز موعود به ميعادگاه وارد شدند و نشانه هاى صدق و حقّانيت پيامبر خدا(ص) را ديدند، از انجام آن منصرف شدند و به امضاى صلح نامه اى که پيامبر(ص) شروط آن را مشخّص فرمود و به پرداخت جزيه، تن دادند.
در واقعه مباهله، پيامبر(ص) براى بيان مصداق «أبنائنا» در آيه مباهله، حسن(ع) و حسين(ع) را، و براى روشن شدن مصداق «نسائنا»، فاطمه(س) را، و براى نشان دادن مصداق «أنفسنا»، امام على(ع) را، همراه خود براى مباهله برد و آنان را اهل خود خواند. اين اقدام پيامبر(ص)، بيانگر برترى آنان بر ساير امّت اسلامى است.
بر پايه برخى احاديث، روز ۲۴ ذى حجّه، روز ميعاد مباهله پيامبر(ص) با نمايندگان مسيحيان نجران بود.
