امامت در طفولیت

كسانى كه از امامت در خردسالى سخن مى گويند، بر اين عقيده اند كه وى تنها از نظر جسمى و سنّى خردسال است، و گرنه از جهت ادراك و اراده - كه دو ركن امامت و پيشوايى اند - ، به كمال رسيده است، چنان كه شيخ مفيد بدان تصريح كرده بود كه خداوند در زمان حيات پدرش، عقل او را كامل كرد و به وى حكمت و فصل الخطاب بخشيد و با اين صفات، از ديگران ممتاز شد. بنا بر اين، سخن از امامت كودكِ محجور و ممنوع التصرّف نيست. سخن از امامت كسى است كه خداوند به قدرت الهى، اين توانايى را به وى بخشيده است، چنان كه به عيسى عليه السلام و يحيى عليه السلام بخشيد.

ضمناً اين نكته روشن است كه خصوصيات و ويژگى هاى طبيعى كودكان، يكسان نيست و برخى كودكان، توانمندى هاى خدادادى بيشترى دارند و آمادگى آنان براى رشد و به فعليت رسيدن استعدادهايشان فراتر از معمول است و قاعدتاً تفضّل الهى براى داشتن مقامات معنوى از سنخ امامت، به چنين كودكانى تعلّق مى گيرد.