مشرکان و اهل بیت(ع)

نحل، آیه ۴۳:

وَ مَا أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِکَ إِلاَّ رِجَالاً نُّوحِی إِلَیهِمْ فَسْٔلُواْ أَهْلَ الذِّکرِ إِن کنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ.[۱]

و ما پیش از تو، جز مردانی که به آنان وحی می کردیم، نفرستادیم. پس اگر نمی دانید، از اهل ذکر بپرسید.

نخستین مصداق آیه، همان عالمان یهود و نصارا هستند؛ امّا این به معنای حصر آیه در آنها نیست. آیه، از میان نمی رود، بلکه می مانَد و می پاید و در طول زمان بر مصداق های دیگری انطباق می یابد. سرآمدِ «اهل ذکر»، پیامبر خدا(ص) است و پس از ایشان نیز باید مصداق داشته باشد و این روایات، مصداق های نوپدید آن را معرّفی می کنند. تفسیر «اهل الذکر» به اهل بیت(ع)، برگرفته از مفهوم رها گشته از قیودِ زمانی و مکانی و ناظر به پیام اصلی آیه است.