انگشتری با آن قیمت در دست علی(ع)!

آیه ولایت:

إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَوٰةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکَوٰةَ وَ هُمْ رَاکِعُون.[۱]

همانا ولی شما، تنها خدا و پیامبر اوست و کسانی که ایمان آورده اند؛ همان کسانی که نماز بر پای می دارند و در حال رکوع، زکات می دهند.

در روایتی که سیّد هاشم بحرانی در غایة المرام، به نقل از عمّار ساباطی از امام صادق(ع) نقل کرده، آمده است که انگشتر مورد بحث، به اندازه خراج شام، ارزش داشته است و خراج شام، سیصد بار نقره و چهار بار طلا بوده است.[۲]اکنون، سؤال این است:

اوّلاً علی(ع) انگشتر با این ارزش را از کجا آورده بود و آیا داشتن چنین انگشتری، اسراف نیست؟

ثانیاً با توجّه به فقر گسترده و فراگیر آن زمان و وجود اصحاب صُفّه، چگونه ایشان، این انگشتر را به یک نفر بخشید و قیمت آن را بین فقرا، پخش نکرد؟

در پاسخ می گوییم: چنان که ملاحظه می شود، مبنای این اشکال، یک روایت مرسل است؛ یعنی افراد راوی میان سیّد هاشم بحرانی در قرن یازدهم و عمّار ساباطی در سده دوم، روشن نیست. بنا بر این با این روایت، هیچ امری قابل اثبات نیست تا نیاز باشد به آن پاسخ داد. آنچه مسلّم است این که امام علی(ع) چنین انفاقی را در حال رکوع، انجام داده است و نیز مسلّم است که اگر چه انگشتری قیمتی بوده، ولی به اندازه خراج سرزمین شام، ارزش نداشته است.