سازگاری حصر حقیقی در آیه ولایت با امامت سایر ائمّه

آیه ولایت:

إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَوٰةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکَوٰةَ وَ هُمْ رَاکِعُون.[۱]

همانا ولی شما، تنها خدا و پیامبر اوست و کسانی که ایمان آورده اند؛ همان کسانی که نماز بر پای می دارند و در حال رکوع، زکات می دهند.

آلوسی، شبهه کرده که اگر استدلال شیعه به این آیه تمام باشد، در این صورت، امامت و سرپرستی یازده امام دیگر نفی می گردد؛ زیرا لازمه حصر حقیقی در آیه، انحصار حاکمیت و سرپرستی در خدا و رسول(ص) و علی(ع) و نفی از غیرِ آنان است.[۲]

در پاسخ، باید اشاره کرد که نزول سوره مائده، در اواخر عمر شریف پیامبر(ص) بوده است. لذا آیه ولایت، بیانگر سرپرست مسلمانان بعد از پیامبر(ص) است؛ امّا از آن جایی که ضرورت وجود امام در هر زمانی، مورد اتّفاق شیعه و اهل سنّت است،[۳]باید ولایت بر مسلمانان به وسیله سرپرست جامعه، استمرار داشته باشد. بنا بر این، آیه ولایت، مربوط به ولیّ بلا فصل بعد از پیامبر(ص) است و ناظر به زمان های بعد نیست تا انحصار آن با امامتِ سایر امامان(ع) منافات داشته باشد.