منافات نداشتن سرودن شعر با مقام امامت

شبهه ای که ممکن است مطرح شود، این است که : قرآن ، سرودن شعر را شایسته مقام نبوّت نمی داند:

«ما به او شعر نیاموختیم و شایسته او هم نبود» .

از سوی دیگر، امامت اهل بیت علیهم السلام ادامه نبوّت حضرت ختمی مرتبت است. در نتیجه، این شبهه پیش می آید که سرودن شعر با مقام امامت ، همچون مقام نبوّت ، ناسازگار است.

در پاسخ این شبهه باید گفت: شعر، دو گونه است: شعری که با تخیلات کاذب شاعر ، آراسته می شود تا برای مخاطب ، شیرین و دل نشین گردد و در باره آن گفته شده : «بهترین شعر، دروغ ترینِ آن است» .[۱]

سرودن چنین شعری ، نه شایسته مقام نبوّت است و نه شایسته مقام امامت ؛ بلکه شایسته مؤمن پرهیزگار نیز نیست . شعری که به فرموده پیامبر خدا(ص) ، حکمت است . چنین شعری، نه با مقام نبوّت به طور اصولی در تضاد است و نه با مقام امامت .

آری! در خصوص پیامبر خدا(ص) ، نسرودن شعر ، مزّیت به حساب می آمده است ؛ زیرا اگر شعر می سرود، اتّهام شعر بودن قرآن ـ که توسّط مشرکانْ شایع شده بود ـ تقویت می شد.

به سخن دیگر، سرودن شعر ، مانند کتابت ، منافاتی با مقام امامت ندارد، همان طور که امامان می نوشتند ، ولی پیامبر(ص) نمی نوشت تا شایعه تعلیم دیدن او تقویت نشود . سرودن شعر توسّط امامان نیز از نظر ثبوتی هیچ ایرادی ندارد ؛ امّا از نظر اثباتی ، باید سرودن شعر توسّط آنان ، اثبات گردد.

دلایلی که اثبات می کند امامانِ اهل بیت، از همه علوم برخوردار بودند ، می تواند برخورداری آنان از فنّ شعر را نیز اثبات کنند، چنان که در مورد امام علی(ع) اسناد فراوانی در دست است که ایشان ، شعر می سرود ؛ امّا نمی توان پذیرفت همه اشعاری که به ایشان نسبت داده شده است، سروده ایشان باشد .