محمّدعلى مجاهدى، متخلّص به پروانه، متولد سال ۱۳۲۳ش در قم از شاعران معاصر است. وى مدير انجمن شعر و قصه استان قم نيز هست. از آثار او ياس كبود و خوشه هاى طلايى است.
شعر او در مدح امام مهدی(ع):
ستاره باز به دامان شب دويد ، بيا سرشك شوق ز چشمان شب چكيد ، بيا
فروغ نقره اى مه به گِرد خيمه شب كشيد هاله اى از پرتو اميد ، بيا
نيامدى كه شفق دامنى پر از خون داشت كنون كه دست فلق، جيب شب دريد ، بيا
ستاره سحرى كورسوزنان از دور گشود پنجره صبح و آرميد ، بيا
ستاره، چشم به راه تو ماند تا دم صبح سحر دميد و شد از ديده ناپديد ، بيا
عروس، چرخ حرير فروغ خود برچيد اُفُق دوباره بساط سپيده چيد ، بيا
بيا كه قافله شب ازين ديار گذشت سپيده سرزد و مهر از افق دميد ، بيا
نيامدى كه دل من حديث شب مى گفت كنون كه قصّه به پايانِ خود رسيد ، بيا
به رَغم فتنه بيدار و بخت خواب آلود تو را به خواب توان ديد و سير ديد ، بيا
بيا كه گوش دل من به كوچه كوچه شوق صداى پاى تو را بارها شنيد ، بيا
بيا كه سير غزالان دشت خاطره ها هزار شور غزل در من آفريد ، بيا
بيا ، بيا كه دل بى قرار «پروانه» به شوق روى تو از ديده سركشيد ، بيا.[۱]
