كمال الدّين اصفهانى

چون محرّم رسيد و عاشورا              خنده بر لب ، حرام بايد كرد

وز پىِ ماتم حسينِ على                   گريه از ابر ، وام بايد كرد

لعنت دشمنانْش بايد گفت                دوستدارى ، تمام بايد كرد .

اگر كسى پسرى را از آنِ تو بكُشد                  به عمر خويش ، ره لعنتش رها نكنى

اگر كشنده فرزند مصطفاست ، يزيد                حديث لعنت و نفرين او ، چرا نكنى؟

تو بر كُشنده فرزند خود ، مكن لعنت              چو بر كُشنده فرزند مصطفى نكنى.[۱]