حسين بن حمدان خصيبي(م 334 يا 346 ق)
ابوعبدالله حسين بن حمدان جنبلائى خصيبي يا حضينى از محدثان و راويان شيعه اماميه در عصر غيبت صغري و مؤلف كتاب مهم و جنجالى الهداية الكبرى است كه به سال ۲۶۰ متولد شد.
بسيارى از رجاليون و فهرست نويسان شيعه مانند نجاشى او را به شدت تضعيف كردهاند. نجاشى درباره او عبارت« فاسد المذهب» را آورده و برخى در صدد توجيه و تصحيح عقيده خصيبى و آثار او بر آمده و از او به نيكى ياد مىكنند.
فرقه نصيريه او را از بزرگان خود مىدانند زيرا وى با محمد بن نصير رئيس اين فرقه مرتبط بوده و او را باب امام دوازدهم مىدانسته است. البته نميرى مورد لعن ائمه قرار گرفته است.
بيشترين فعاليتهاي مذهبي خصيبي در شهر بغداد بود كه از جمله اين فعاليتها مىتوان به موضعگيري در برابر اسماعيليه اشاره نمودپس از آن به شهرهاي خراسان و ديلم سفر كرد و سرانجام در حلب نزد امير سيفالدوله ساكن شد و به وسيله وكلاي خود در شهرهاي عراق و شام به اداره امور ديني آن مناطق ميپرداخت
شاگردان
يكي از شاگردان روايي خصيبى، هارون بن موسي تلعكبري( م ۳۸۵ ق) است كه از بزرگان مورد اعتماد شيعه اماميه است.
آثار
از آثار اوست: كتاب الاخوان، كتاب المسائل، كتاب تاريخ الائمة يا كتاب في احوال اصحاب الائمه واخبارهم و كتاب الرسالة.
وفات
وى به اختلاف اقوال در سال ۳۳۴ يا ۳۴۶ يا ۳۵۸ از دنيا رفت و در حلب به خاك سپرده شد.
