زيارتى از سرچشمه صافِ برآمده از چشمه وحى و الهام ، صادر شده است و آواز مى دهد كه از زبان صاحبانِ اسرار دين و دژهاى مردمان ، بيرون آمده است . پس اين (زيارت) ، به حقيقت فراتر از كلام مخلوق ، و فروتر از كلام خالق است .
علّامه ميرزا ابو الحسن شَعرانى نيز ـ كه از كارشناسان بزرگ معارف قرآن و حديث است ـ ، در اين باره مى گويد :
زيارت جامعه ، معانى اى را در برگرفته كه بسيار دورتر از آن است كه بر ذهنِ راويان حديث بگذرد ... و ظنّ برآمده به صدور اين حديث از اهل عصمت ، قوى تر از استناد صحيح است . ^۱
بر اين اساس ، متن فاخر و عميق «زيارت جامعه» ـ كه از نگاه كارشناسان بزرگ حديث ، با قرآن و ساير احاديث اهل بيت عليهم السلام هماهنگىِ كامل دارد ـ ، خود ، شاهدى بر صدور آن از امام هادى عليه السلام است .

قرائن مؤيّد اعتبار «زيارت جامعه»

افزون بر قوّت متن و محتواى «زيارت جامعه» ، قرائن ديگرى نيز اعتبار آن را تأييد مى كنند . از آن جمله اند : آمدن اين زيارت نامه در كتاب من لا يحضره الفقيه ^۲ ـ كه مؤلّف آن ، شيخ المحدّثين صدوق ، در مقدّمه ، تصريح كرده كه تنها رواياتى را در اين كتاب مى آورد كه آنها را صحيح مى داند و طبق آنها ، فتوا مى دهد ـ ^۳ و نيز نقل اين زيارت نامه توسّط شيخ طوسى در تهذيب الأحكام . ^۴ همچنين مكاشفه ملّا محمّدتقى مجلسى ^۵ و

صحيح و استناد آن را به معصوم ، قطعى مى دانند .
مرحوم ملّا محمّدتقى مجلسى (مجلسى اوّل) ، در اين باره مى گويد :
فصاحت و بلاغت و جامعيت اوصافى كه هر يك از آنها در اخبار بسيار وارد شده ، دليل صحّت اين زيارت است . ^۱
همچنين فرزند مجلسى اوّل ، علّامه محمّدباقر مجلسى ، پس از شرح اين زيارت نامه در كتاب ارزشمند بحار الأنوار ، مى نويسد :
إنّما بَسَطتُ الكلامَ فى شرح تلك الزيارة قليلاً وَ إنْ لَم أستوف حقّها حذرا من الإطالة ؛ لأنَّها أصحّ الزيارات سندا و أعمّها موردا و أفصحها لفظا و أبلغها معنى و أعلاها شأنا . ^۲
من براى پرهيز از طولانى شدن سخن ، شرح اين زيارت را تنها اندكى بسط دادم ، هر چند حقّ آن را به درستى به جا نياوردم ؛ چرا كه اين زيارت ، صحيح ترين سند و فراگيرترين نتيجه و محصول و فصيح ترين واژه ها و رساترين معنا و برترين جايگاه را دارد .
و در نوشتارى ديگر ، آورده است :
الزيارة نفسها شاهد عدل على صحّتها . ^۳
اين زيارت ، به خودى خود ، گواه صادقى بر درستى خويش است .
همچنين حديث شناس معروف و محقّق پُرتلاش ، سيّد عبد اللّه شُبَّر ، در باره اين زيارت ، مى گويد :
إنَّ فصاحة ألفاظها وفقراتها وبلاغة مضامينها و عباراتها تنادى بصدورها من عين صافية نبعت عن ينابيع الوحى و الإلهام و تدعو إلى أنَّها خرجت من ألسنة نواميس الدين و معاقل الأنام ؛ فانّها فوق كلام المخلوق وتحت كلام الخالق . ^۴
فصاحت كلمات و عبارات آن ، و رسايىِ مضمون و جملات آن ، بانگ مى زند كه چنين