1703 ـ موسى و خضر عليهماالسلام
قرآن :
«و [ياد كن] هنگامى را كه موسى به جوانِ (همراه) خود گفت : دست بردار نيستم تا به محل برخورد دو دريا برسم، هر چند سال ها سير كنم... و امّا ديوار، از آنِ دو پسر بچه يتيم در آن شهر بود و زيرِ آن گنجى متعلّق به آن دو بود و پدرشان مردى نيكوكار بود. پس پروردگار تو خواست آن دو يتيم به حدّ رشد برسند و گنجينه خود را ـ كه رحمتى از جانب پروردگارت بود ـ بيرون آورند. و اين كارها را من خودسرانه انجام ندادم. اين بود تأويل آنچه كه نتوانستى بر آن شكيبايى ورزى».
حديث :
۵۹۸۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند برادرم موسى را رحمت كند؛ حيا كرد و آن حرف را زد. اگر با همسفر خود مى ماند بى گمان شگفت ترين عجايب را مى ديد.
۵۹۸۳.امام صادق عليه السلام :خضر، پيامبرى مرسل بود كه خداوند تبارك و تعالى وى را به سوى قومش فرستاد و او آنان را به يگانه دانستن خدا و اقرار به پيامبران و فرستادگان او و كتاب هايش فراخواند و معجزه اش اين بود كه روى هر چوب خشك يا هر زمين بى علفى مى نشست، سبز مى شد و از اين رو «خضر» ناميده شد.
۵۹۸۴.امام صادق عليه السلام :مسجد سهله، اقامتگاه آن سواره است، عرض شد : آن سواره كيست؟ فرمود : خضر عليه السلام .
۵۹۸۵.امام رضا عليه السلام :خضر از آب حيات نوشيد و از اين رو زنده است و تا روزى كه در صور دميده شود نمى ميرد. او نزد ما مى آيد و سلام مى كند و ما صدايش را مى شنويم امّا خودش را نمى بينيم. هرجا اسمش برده شود، حاضر مى شود. بنابراين، هريك از شما نام او را برد، به وى سلام دهد. هر سال در موسم حج حاضر مى شود و تمام مناسك را به جا مى آورد و در عرفه مى ايستد و براى دعاى مؤمنان آمين مى گويد. زودا كه خداوند او را انيس تنهايى قائم ما، در زمان غيبتش قرار دهد و به وسيله او، وى را از تنهايى به در آورد.
