از ديدگاه اسلام، محبّت، يکى از اصول تربيتى کودک است که به شدّت، مورد تأکيد قرار گرفته و محبّت نکردن، به شدّت نکوهش شده است؛ امّا در عين حال، از افراط در محبّت نيز نهى شده است. لذا در کنار محبّت، صلابت و دقّت در تربيت کودک نيز مورد توجّه اکيد، قرار گرفته است.

بر اين اساس، کودک در عين اين که محبّت مى بيند، امّا يله و رها نيست تا هر کارى که خواست، انجام دهد. از سوى ديگر، در عين اين که تربيت مى شود، مورد مهر و محبّت و مدارا نيز واقع مى شود و به همين جهت، از افراط در ملامت ها و خشونت که از شاخصه هاى الگوى سختگيرى بدون محبّت هستند نهى شده است.

و امّا الگوى تربيتى اسلام، بُعد سومى نيز دارد که عبارت است از «تکريم». تکريم، احترام گذاشتن به کودک و ارزش قائل شدن براى اوست. از ديدگاه اسلام، کودک، چون کودک است، نبايد تحقير شود و احساس بى ارزشى و يا کم ارزشى کند. هر چند کودک، بيشتر محتاج محبت است و بزرگ سال محتاج احترام؛ ولى بدان معنا نيست که شخصيت کودک، نبايد محترم شمرده شود، همان گونه که مهر و عطوفت نسبت به بزرگ سال، نبايد فراموش شود.

کودکى که باارزش قلمداد مى شود و شخصيت او محترم شمرده مى شود (تکريم)، به احساس خودْ ارزشمندى (عزّت و کرامت نفس) دست مى يابد و کسى که براى خودش ارزش قائل باشد، خود را به زشتى ها آلوده نمى کند.

کرامت نفس، محور اساسى اخلاق اسلامى و تربيت اسلامى است و مهم ترين راه آن، تکريم انسان، بويژه در دوران کودکى است.