مطلقِ نيکوکارى از منظر عقل و دين، پسنديده است؛ ليکن ارزش نيکى به ديگران، يکسان نيست؛ بلکه به مقتضاى عقل و شرع، شُمارى از مردم، اولويت دارند. لذا در متون اسلامى، نيکى به پدر و مادر، خويشاوندان، نيکان، آزادگان، نيازمندان، يتيمان، دوستان پدر و اهل قبور، مورد تأکيد قرار گرفته است. همچنين، نيکى متقابل نسبت به کسى که به انسان نيکى کرده، توصيه شده است.

نخستين گام در راه رسيدن به مقام ابرار، تأمّل در ارزش نيکوکارى و نقش آن در زندگى دنيوى و اُخروى است و در گام هاى بعدى، تلاش براى متّصف شدن به صفاتى که زمينه نيکوکارى را در انسان، فراهم مى سازد (مانند صداقت و مجاهدت)، براى نزديک شدن به قلّه هاى بلندى که پيشوايان نيکوکار به اوج آنها دست يافته اند، ضرورى است.

در کنار تلاش، استعانت جُستن از مبدأ نيکى ها نيز نقش مهمّى در يافتن توفيق براى پيمودن اين راه دارد.

دستيابى به ويژگى هاى اعتقادى، اخلاقى و عملى اى که در آيه ۱۷۷ از سوره بقره آمده اند، نشانه رسيدن به نخستين مرتبه از مراتب «ابرار» است و هر چه اين ويژگى ها در انسان، عميق تر و قوى تر شوند، به مراتب والاترى از جايگاه ابرار، دست مى يابد.