«من اين مقاله را با دلِ خود نگاشتم. و كوشيدم كه زياد ماهيتى آكادميكى نداشته باشد تا حالتى كسالت‏آور به خود نگيرد». با وجود اين نكته، مقاله ايشان پر از مطالب آموختنى است كه اميدواريم مورد توجّه پژوهشيان عرصه قرآن و حديث قرارگيرد.
جا دارد كه لطف استاد گرامى جناب دكتر احمد مهدوى دامغانى را پاس داريم و ارج گزاريم كه اين مقاله را قبل از انتشار بازبينى كرده و ملاحظاتى در آن روا داشتند. طول عمر و مزيد توفيقات معظّم له را در خدمت به علم و دين، از خداى متعال مسئلت مى‏كنيم. (فصلنامه سفينه)
به راستى كه آدمى هرآن چه را از خداى متعال خواستار است به دست مى‏آورد، و مهم‏تر از همه، هر آن چه را خداوند متعال از آدمى خواهان است، خواه به آسانى، خواه به سختى، سرانجام به گونه‏اى، به انجام مى‏رساند...
دوستان فرهيخته و گرانقدرِ مجله بسيار موقّر، شايسته، محتشم و تخصصّى «سفينه» از اين كمترين خواسته‏اند تا خاطراتى از دوران ترجمه كتاب زبور آل محمّد صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم به زبان فرانسه را براى عزيزانى كه انشااللّه قصد دارند در آينده، به ترجمه بسيارى از آثار دينى و به ويژه شيعى به زبان‏هاى گوناگون دنيا اقدام ورزند، بازگويم.
ماجرايى در زندگى من روى داد كه بازگفتن جزئيات آن را به فرصت ديگر وامى‏گذارم. كوتاه سخن اين كه در پى آن، با پدر بزرگوارم مشورت كردم و ايشان در پاسخ به من فرمودند:
تو وظيفه دارى كه صحيفه سجاديه را به زبان فرانسه ترجمه كنى.
آرى.
من نيز اين را مى‏دانستم. امّا چگونه...؟ با كدام توانايى...؟
امّا اين نخستين كارى بود كه قرار بود براى دين و آيين و اعتقادم به انجام رسانم و اين كمترين، مطلقا كوچك‏ترين تجربه‏اى در امر ترجمه آثار دينى و اسلامى نداشت... بديهى است كه از زمانى كه شانزده يا هفده سال داشتم، با صحيفه مباركه سجّاديّه آشنايى داشتم.
پدرم هم از همان دوران نوجوانى، چه آن هنگام كه در فرانسه يا انگلستان درس مى‏خواندم، چه آن هنگام كه در مناطق جنگى در ايران و در مرز عراق به همراه شوهر و