احادیث داستانی آرزوی معقول

تاریخ دمشق عن داود بن أبی هند وحُمَید:

بَینَما عیسی(ع) جالِسٌ وشَیخٌ یعمَلُ بِمِسحاتِهِ یثیرُ بِهَا الأَرضَ، فَقالَ عیسی(ع): اللّهُمَّ انزِع مِنهُ الأَمَلَ. فَوَضَعَ الشَّیخُ المِسحاةَ وَاضطَجَعَ، فَلَبِثَ ساعَةً.

فَقالَ عیسی(ع): اللّهُمَّ اردُد إلَیهِ الأَمَلَ. فَقامَ فَجَعَلَ یعمَلُ.

فَقالَ لَهُ عیسی(ع): ما لَک بَینَما أنتَ تَعمَلُ ألقَیتَ مِسحاتَک وَاضطَجَعتَ ساعَةً، ثُمَّ إنَّک قُمتَ بَعدُ تَعمَلُ؟!

فَقالَ الشَّیخُ: بَینا أنَا أعمَلُ إذ قالَت لی نَفسی: إلی مَتی تَعمَلُ وأنتَ شَیخٌ کبیرٌ؟! فَأَلقَیتُ المِسحاةَ وَاضطَجَعتُ. ثُمَّ قالَت لی نَفسی: وَاللّهِ ما بِذلِک مِن عَیشٍ ما بَقیتَ، فَقُمتُ إلی مِسحاتی.[۱]

تاریخ دمشق ـ به نقل از داوود بن ابی هند و حُمَید ـ:

عیسی(ع) نشسته بود و پیرمردی با بیل خود، سرگرم کار بود و زمین را شخم می زد. عیسی(ع) گفت: «خدایا! آرزو را از او برگیر».

پیرمرد، در دَم، بیل را زمین گذاشت و دراز کشید. ساعتی گذشت و عیسی(ع) گفت: «خدایا! آرزو را به او باز گردان». بی درنگ، آن پیر برخاست و به کار کردن پرداخت.

عیسی(ع) به او فرمود: «چه شد که کار می کردی؛ ولی بیلت را انداختی و ساعتی دراز کشیدی. سپس دوباره برخاستی و به کار پرداختی؟!»

پیرمرد گفت: همان طور که مشغول کار بودم، نفسم به من گفت: تا کی کار می کنی؟ دیگر پیر و سال خورده گشته ای؟! پس بیل را انداختم و دراز کشیدم. سپس نفسم به من گفت: به خدا سوگند، تا زنده ای، باید کار کنی. برخاستم و بیلم را برداشتم.

[۱]. تاریخ دمشق: ج ۴۷ ص ۴۶۸؛ دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۶، ص ۷۴.