آغاز بازگشت آزادگان سلحشور از بند رژیم بعثی(۱۳۶۹ش)
قرآن کریم:
لَا یسْتَوِى الْقَاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ غَیرُ أُوْلِى الضَّرَرِ وَالْمُجَاهِدُونَ فِى سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَهِدِینَ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ عَلَى الْقَاعِدِینَ دَرَجَةً وَكُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنَى
مؤمنان خانه نشین كه زیان دیده نیستند، هرگز با مجاهدانى كه در راه خدا به مالها و جانهایشان جهاد مى كنند، یكسان نیستند. خداوند، جهادكنندگان به مالها و جانهایشان را بر خانه نشینان به رتبه اى [بلند] برترى بخشیده است؛ و خداوند، هریك را وعده پاداش نیك [بر ایمان و عملش] داده.
النساء: ۹۵
قرآن کریم:
فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجَاهِدِینَ عَلَى الْقَاعِدِینَ أَجْرًا عَظِیما.
جهادگران را بر خانه نشینان، به پاداشى بزرگ، برترى بخشیده است.
النساء: ۹۵
پیامبر خدا صلى الله علیه وآله:
ما أعمالُ العِبادِ كُلِّهِم عِند المُجاهِدینَ فی سبیلِ اللّهِ إلّا كَمِثلِ خُطّافٍ أخَذَ بمِنقارِهِ مِن ماءِ البَحرِ.
اعمال همه بندگان در برابر [عمل] مجاهدانِ در راه خدا، نیست مگر به مانند پرستوى دریایى كه با منقار خود، مقدارى آب از دریا برداشته است.
كنز العمّال: ۴/ ۳۱۶/ ۱۰۶۸۰
پیامبر خدا صلى الله علیه وآله:
لِلجنَّةِ بابٌ یقالُ له: بابُ «المجاهِدینَ» یمضونَ إلَیهِ فإذا هُو مَفتوحٌ وَهُم مُتَقَلِّدونَ سُیوفَهُم، وَالجَمعُ فی المَوقِفِ وَالمَلائكَةُ تُرَحِّبُ بِهِم.
بهشت، دروازه اى دارد به نام «دروازه مجاهدان». مجاهدان با شمشیرهاى حمایل شده خود به سوى این دروازه كه به رویشان باز است پیش مى روند، و خلایق در محشرند، در حالى كه فرشتگان به مجاهدان خوشامد مى گویند.
الأمالی للصدوق: ۶۷۳/ ۹۰۶
پیامبر خدا صلى الله علیه وآله:
وَالّذی نَفسُ مُحَمَّدٍ بَیده: لَوَدِدتُ أنِّی أغزو فی سَبیلِ اللّهِ فَاقتَلُ، ثُمَّ أغزُو فَاقتَلُ، ثُمَّ أغزُو فَاقتَلُ.
سوگند به آن كه جان محمّد در دست اوست، دوست دارم كه در راه خدا بجنگم و كشته شوم، و باز بجنگم و كشته شوم، و باز هم بجنگم و كشته شوم.
صحیح مسلم: ۳/ ۱۴۹۶/ ۱۰۳
امام على علیه السلام:
إنّ الجِهادَ بابٌ مِن أبوابِ الجَنَّةِ، فَتَحَهُ اللّهُ لِخاصَّةِ أولیائهِ، وَهُوَ لِباسُ التَّقوى، وَدِرعُ اللّهِ الحَصِینَةُ، وَجُنَّتُهُ الوَثیقَةُ.
جهاد، درى از درهاى بهشت است كه خداوند، آن را براى دوستان ویژه خود، برگزیده است. جهاد، جامه تقواست و زره محكم خداوند و سپر مطمئن او.
نهج البلاغة: الخطبة ۲۷
