4 . غيبت امام عصر

وى پس از يادكرد نصوص حديثىِ امامتِ هر يك از دوازده امام عليه السلام ، به بحث غيبت امام عصر عليه السلام پرداخته و چند باب در اين باره ، گشوده است ، مانند: «فى تسمية من رآه(عج)»، «النهى عن الإسم»، «نادرٌ فى حال الغيبة» و... .
در اين جا نام يك باب ، ديده را به سوى خود مى خوانَد : «باب ما يُفصل به بين دعوى المحقّ و المبطل فى أمر الإمامة» . در اين باب ، نوزده حديثْ گزارش شده كه بر روى هم ، نزديك به 25 صفحه را در بر مى گيرند . اين ، يكى از بلندترين باب هاى اصول الكافى است. در احاديث اين باب ، نشانه هايى چند براى شناسايى امام عليه السلام بازگو شده است كه از آن ميان اند : خبر دادن امام از رخدادهاى گذشته و آينده ؛ پاسخ دادن به برخى پرسش هاى ويژه و ... .
وى در اين باب ، احاديثى را گزارش كرده است كه در كنار بازگفت نشانه هاى شناخت امام عليه السلام ، بطلان و ناروايى پندار فرقه هايى چون : كيسانيّة، زيديّة، فطحيّة و واقفيّة را نيز روشن مى سازد. گستردگى كم مانند اين باب و اشاره به فرقه هاى پيش گفته و انحراف آنان ، نشان مى دهد كه اين باب در حقيقت ، نمادى از موضعگيرى قاطعانه كلينى در برابر فرقه هاى كژانديش روزگار خود بوده است.