اخيرا نسخه مذهّب و نفيس ديگرى از اين روايت در كتابخانه كاشف الغطاى نجف شناسايى شده است .

2. دوره رواج نزد خواص (از 516 ق تا زمان محمدتقى مجلسى)

پس از آن كه روايت به هم آميخته ابن اعلم و ابن مطهر، به نقل از بهاء الشرف، به گونه اى فراگير مورد توجه قرار گرفت؛ نزديك به 5 قرن اين كتاب تنها نزد خواص و بزرگان رايج بود.
عمده فعاليت ها در اين دوران بر محور كتابت و استنساخ و مقابله نسخه هاى صحيفه مى گردد. و بسيارى از بزرگان به رونويسى و نسخه بردارى از صحيفه سجاديه روى آورده اند. در اين روند صحيفه نگارى، هر دانشمندى نسخه دانشمند پيشين خود را معتمد قرار داده و اساس كتابت خود را بر آن مى نهاده است، به گونه اى كه هيچ كتاب ديگرى را نظير صحيفه سجاديه نمى توان يافت كه تا اين اندازه «عالمان كتابتگر» داشته باشد. ^۱
نخستين كسى كه در اين دوره به كتابت صحيفه پرداخته محمد بن ادريس حلى (598 ق) است كه در رجب 570 ق الصحيفة الكاملة را به خط خود كتابت نمود. وى همچنين در حاشيه نسخه خود به درج معانى لغات مشكل پرداخت و آن را به صورت رساله جداگانه اى درآورد. در مورد فعاليت هاى ابن ادريس پيرامون صحيفه در ادامه بيشتر خواهيم نوشت.
پس از ابن ادريس، ابو الحسن على بن محمد سكونى حلى معروف به ابن سكون (ح 606 ق) از دانشمندانى بود كه صحيفه را از بهاء الشرف نقل و به كتابت آن پرداخت .