إنّ اللهَ بجوُدِهِ و رأفَتهِ مَنَّ علی عِبادهِ بِنَبیّهِ محمدٍ صلی الله علیه و آله بشیراً و نذیراً و وَفَّقکُم لِقَبولِ دینهِ و اکرمکم بِهدایتِهِ؛
خداوند، به سبب بخشندگی و مهربانی اش بر بندگانش منت نهاد و پیامبرش محمد صلی الله علیه و آله را بشارت دهنده و بیم دهنده فرستاد و شما را توفیق داد که دین او را بپذیرید و با هدایتش شما را گرامی داشت.
مناقب، ابن شهرآشوب، ج۴، ص ۴۲۵
شرح حدیث
از نعمتهای مهمّ و معنوی خدا بر بندگان، «بعثت انبیاء» و دین مبین اسلام است.
خداوند، بندگان را آفریده است، تا در سایه ی «عمل صالح» و «ایمان» به سعادت ابدی و بهشت برین برسند. راه رسیدن به این سرانجام نیک، عمل به دستورهای خدا و طاعت و بندگی است. «دین» هم که از سوی خداست، نشان دهنده همین راه است که از طرف پیامبران الهی، به دست بشر می رسد.
برترین پیامبران، وجود مبارک حضرت محمد صلی الله علیه و آله است که در قرآن از او به عنوان مبشّر، مُنذر، هادی، رسول، پیام رسان، دعوت گر و... یاد شده است.
تعبیر قرآن درباره ی بعثت انبیاء و بعثت حضرت رسول صلی الله علیه و آله، همراه با «منّت» است؛ یعنی خدا از روی لطف و مهربانی نسبت به بشر، بر بندگانش منّت نهاده و خاتم پیامبران را فرستاده است.(آل عمران، آیه ی ۱۶۴)
اگر فرستادن پیامبر صلی الله علیه و آله از سوی خدا یک «نعمت» است، نعمت دیگر توفیق «ایمان» و پذیرش دین و هدایت پذیری از سوی انسان است. بوده اند کسانی که به دعوت انبیاء پاسخ منفی گفته و در شرک و کفر و ضلالت خویش باقی مانده اند. کسانی هم پذیرای دین شده و هدایت یافته اند. آنان گمراه هستند و اینان راه یافته. آنان ناموفق اند و اینان برخوردار از توفیق دین داری.
پیوسته قدردان این نعمت معنوی باشیم.
بهترین قدردانی و شکر عملی هم، پیروی از راه انبیاست.
