الفصل السابع والعشرون: آثارُ الصَّلاةِ

1 / 27

ذَهابُ السَّيِّئاتِ

الكتاب:

«وأقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَيِ النَّهارِ وزُلَفًا مِنَ اللَّيلِ إنَّ الْحَسَناتِ يُذهِبنَ السَّيِّئاتِ ذلِكَ ذِكرى لِلذّاكِرينَ» ^۱ .

۳۹۱.أبو عُثمان :كُنتُ مَعَ سَلمانَ تَحتَ شَجَرَةٍ فَأَخَذَ مِنها غُصنًا يابِسًا فَهَزَّهُ حَتّى تَحاتَّ وَرَقُهُ ، قالَ : أما تَسأَلُني لِمَ أفعَلُ هذا ؟ قُلتُ لَهُ : لِمَ فَعَلتَهُ ؟ قالَ : هكَذا فَعَلَ بي رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ثُمَّ قالَ : إنَّ المُسلِمَ إذا تَوَضَّأَ فَأَحسَنَ الوُضوءَ وصَلَّى الخَمسَ تَحاتَّت ذُنوبُهُ كما تَحاتَّ هذَا الوَرَقُ ، ثُمَّ قالَ : «وأقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَيِ النَّهارِ وزُلَفًا مِنَ اللَّيلِ ... ذلِكَ ذِكرى لِلذّاكِرينَ»^۲ .

۳۹۲.ابنُ مَسعُود :إنَّ رَجُلاً أصابَ مِنِ امرَأَةٍ قُبلَةً ، فَأَتَى النَّبيَّ صلى الله عليه و آله فَأَخبَرَهُ ، فَأَنزَلَ اللّهُ : «أقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَيِ النَّهارِ وزُلَفًا مِنَ اللَّيلِ إنَّ الحَسَناتِ يُذهِبنَ السَّيِّئاتِ»
فَقالَ الرَّجُلُ : يا رَسولَ اللّهِ ، ألِيَ هذا ؟ قالَ : لِجَميعِ اُمَّتي كُلِّهِ ^۳ .

فصل بيست و هفتم: آثار نماز

1/27

از ميان رفتن بديها

قرآن :

«و در دو طرف روز (اوّل و آخر آن) و نخستين ساعات شب نماز بر پا دار، زيرا خوبيها ؛ بديها را از ميان مى برد. اين پندى براى پندگيرندگان است.»

۳۹۱.ابو عثمان:با سلمان زير درختى بوديم كه شاخه خشكى را از آن گرفته و تكان داد ، تا اينكه برگهايش ريخت و گفت: آيا نمى پرسى چرا اينگونه مى كنم؟ گفتم: چرا كردى؟ گفت: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله برايم اينگونه كرد و سپس فرمود: همانا مسلمان هر گاه وضويى نيكو گرفت و نمازهاى پنجگانه را خواند، گناهانش مى ريزد همانگونه كه اين برگها ريخت. سپس گفت : «و در دو طرف روز (اوّل و آخر آن) و نخستين ساعات شب نماز بر پا دار، زيرا خوبيها ، بديها را از ميان مى برد. اين پندى براى پندگيرندگان است» .

۳۹۲.ابن مسعود:مردى از زنى بوسه اى ربوده بود . پس نزد پيامبر آمد و به او خبر داد. سپس خداوند اين آيه را فرو فرستاد: «و در دو طرف روز (اوّل و آخر آن) و نخستين ساعات شب نماز بر پا دار ؛ زيرا خوبيها ، بديها را از ميان
مى برد» . پس آن مرد گفت: اى پيامبر خدا، آيا اين مخصوص من است؟ فرمود: براى همه امّتم، تمام آنان.

۳۸۴.عنه صلى الله عليه و آله :مَن لَم يُتِمَّ وُضوءَهُ ورُكوعَهُ وسُجودَهُ وخُشوعَهُ فَصَلاتُهُ خِداجٌ ^۱۲ .

۳۸۵.أبو قُتادَة :قالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : أسوَأُ النّاسِ سَرِقَةً الَّذي يَسرِقُ صَلاتَهُ ، قالوا : يا رَسولَ اللّهِ ، وكَيفَ يَسرِقُ صَلاتَهُ ؟ قالَ : لا يُتِمُّ رُكوعَها ولا سُجودَها ^۳ .

۳۸۶.عنه صلى الله عليه و آله :إذا صَلّى أحَدُكُمُ المَكتوبَةَ فَلَم يُتِمَّ رُكوعَها وسُجودَها وتَكبيرَها والتَّضَرُّعَ فيها كانَ كَمِثلِ التّاجِرِ لا يَشِفُّ لَهُ حَتّى بَقيَ رَأسُ المالِ ^۴ .

۳۸۷.عنه صلى الله عليه و آله :مَثَلُ الّذي لا يُتِمُّ صَلاتَهُ كَمَثَلِ الحُبلى حَمَلَت حَتّى إذا دَنا نِفاسُها أسقَطَت ، فَلا حَملَ ولا هيَ ذاتُ وَلَدٍ ^۵ .

۳۸۸.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ مِن أشراطِ القيامَةِ إضاعَةُ الصَّلَواتِ ^۶ .

۳۸۹.الإمام عليّ عليه السلامـ لَمّا سُئِلَ عَن عَلاماتِ خُروجِ الدَّجّالِ ـ: إذا أماتَ النّاسُ الصَّلاةَ وأضاعُوا الأَمانَةَ ... ^۷ .

۳۹۰.الإمام الصادق عليه السلام :الصَّلاةُ وُكِّلَ بِها مَلَكٌ لَيسَ لَهُ عَمَلٌ غَيرُها ، فَإِذا فُرِغَ مِنها قَبَضَها ثمّ صَعِدَ بِها ، فَإِن كانَت مَمّا تُقبَلُ قُبِلَت ، وإن كانَت مِمّا لا تُقبَلُ قيلَ لَهُ : رُدَّها عَلى عَبدي ، فَيَنزِلُ بِها حَتّى يَضرِبَ بِها وَجهَهُ ، ثُمَّ يَقولُ : اُفٍّ لَكَ ما يزالُ لَكَ عَمَلٌ يَعنيني ^۸۹ .

۳۸۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :كسى كه ركوع و سجودش را تمام به جا نمى آورد، نمازى ندارد ^۱۰ .

۳۸۴.هر كس وضو و ركوع و سجودش را تمام به جا نياورد، نمازش ناقص است.

۳۸۵.ابو قتاده:پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: بدترين دزد آن است كه از نمازش مى دزدد. گفتند: اى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، چگونه از نمازش مى دزدد؟ فرمود: ركوع و سجودش را تمام به جا نمى آورد.

۳۸۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هرگاه يكى از شما نماز واجبش را بخواند ، ولى ركوع و سجود و تكبير و دعاى آن را، تمام به جا نياورد ، همچون بازرگانى است كه سود نمى برد تا اينكه تنها سرمايه اش باقى مى ماند.

۳۸۷.كسى كه نمازش را تمام به جا نمى آورد ، همچون زن باردارى است كه در نزديكى زاييدن، بچه اش مى افتد. پس نه باردار است و نه مادر شده است.

۳۸۸.از نشانه هاى نزديكى قيامت، تباه كردن نمازهاست.

۳۸۹.امام على عليه السلامـ هنگامى كه از او نشانه هاى طغيان دجال پرسيده شد ـ: هنگامى كه مردم نماز را بميرانند و امانت را تباه كنند.

۳۹۰.امام صادق عليه السلام :فرشته اى بر نماز گمارده شده است كه كار ديگرى غير از آن ندارد. پس هنگامى كه تمام مى شود آن را مى گيرد و بالا مى برد. پس اگر از پذيرفتنى ها باشد، پذيرفته مى شود و اگر از آن ها باشد كه پذيرفته نمى شود، به او گفته مى شود، آن را به بنده ام بازگردان. پس آن را پايين مى آورد تا به صورتش بزند. سپس مى گويد: اف بر تو، پيوسته عمل تو مرا به زحمت مى اندازد ^۱۱ .