هرروز پیامبر(ص) هنگام نماز صبح بر امام علی(ع) و همسر و فرزندان او درود می فرستاد
تفسیر القمّی:
در باره آیه: «کسان خود را به نماز فرمان ده و خود در آن کار شکیبا باش» آمده است که: خداوند به پیامبر(ص) دستور داد تا در میان مردم، [آن را] تنها به اهلش اختصاص دهد تا مردم بدانند که خاندان محمّد(ص) نزد خدا، جایگاه خاصّی دارند که مردم، فاقد آن جایگاه اند؛ زیرا پیامبر(ص) در ابتدا مردم و اهل بیتش را عموماً و با هم، دستور [به نماز] می داد؛ ولی بعداً اختصاصاً به آنان امر می فرمود.
پس چون خداوند این آیه را نازل کرد، پیامبر خدا(ص) هر روز، هنگام نماز صبح می آمد تا بر در خانه علی، فاطمه، حسن و حسین(ع) می رسید و می فرمود: «درودتان باد و رحمت و برکات خداوند بر شما!».
علی، فاطمه، حسن و حسین می گفتند: و بر تو درود باد، ای پیامبر خدا! و رحمت و برکات خداوند بر تو! سپس پیامبر(ص) دو چارچوبِ در را می گرفت و می فرمود: «نماز، نماز! رحمت خدا بر شما باد! «خداوند، خواسته است پلیدی را تنها از شما اهل بیت بزداید و شما را کاملاً پاکیزه گرداند» ».
پیامبر(ص)، مادام که در مدینه بود، همه روزه چنین می کرد تا از دنیا رخت بر بست.
ابو حمرا، خدمتکار پیامبر(ص)، گفت: من گواهی می دهم که او این کار را می کرد.
تفسیر القمّی:
قَولُهُ: «وَ أْمُرْ أَهْلَک بِالصَّلَاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَیهَا»[۱]: فَإِنَّ اللّهَ أمَرَهُ أن یخُصَّ أهلَهُ دونَ النّاسِ لِیعلَمَ النّاسُ أنَّ لِأَهلِ مُحَمَّدٍ(ص) عِندَ اللّهِ مَنزِلَةً خاصَّةً لَیسَت لِلنّاسِ، إذ أمَرَهُم مَعَ النّاسِ عامَّةً، ثُمَّ أمَرَهُم خاصَّةً، فَلَمّا أنزَلَ اللّهُ هذِهِ الآیةَ کانَ رَسولُ اللّهِ(ص) یجیءُ کلَّ یومٍ عِندَ صَلاةِ الفَجرِ حَتّی یأتی بابَ عَلِی وفاطِمَةَ وَالحَسَنِ وَالحُسینِ(ع) فَیقولُ: السَّلامُ عَلَیکم ورَحمَةُ اللّهِ وبَرَکاتُهُ، فَیقولُ عَلِی وفاطِمَةُ وَالحَسَنُ وَالحُسَینُ(ع): وعَلَیک السَّلامُ یا رَسولَ اللّهِ ورَحمَةُ اللّهِ وبَرَکاتُهُ.
ثُمَّ یأخُذُ بِعِضادَتَی البابِ ویقولُ: الصَّلاةَ الصَّلاةَ یرحَمُکمُ اللّهُ «إِنَّمَا یرِیدُ اللَّهُ لِیذْهِبَ عَنکمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَکمْ تَطْهِیرًا». فَلَم یزَل یفعَلُ ذلِک کلَّ یومٍ إذا شَهِدَ المَدینَةَ حَتّی فارَقَ الدُّنیا.
وقالَ أبُو الحَمراءِ خادِمُ النَّبِی(ص): أنَا أشهَدُ بِهِ یفعَلُ ذلِک.[۲]
[۱]. طه: ۱۳۲.
[۲]. تفسیر القمّی: ج ۲ ص ۶۷، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۹، ص ۳۰۴.
