درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت

تحلیلی است از قیام خونین امام حسین(ع).

تحلیلی است از قیام خونین امام حسین(ع). این اثر با بهره گیری از منابع تاریخی و با شیوه تو صیفی ـ تحلیلی و با قلمی روان به نگارش در آمده و در سه بخش سامان یافته است:

در بخش نخست، به بیان علل و عوامل انحراف خلافت از مسیر خود پس از رحلت رسول خدا، و تبعیدهای خلفا که در زمان عثمان و با روی کار آمدن بنی امیه به اوج خود رسیده بود، مانند تبعید ابوذر، روز چهارشنبه خوانده شدن نماز جمعه، کشته شدن مردان بزرگ در ملا عام، پرداخته شده است.

نویسنده در بخش دوم، به روش ویژه امام حسین(ع) در نهضت خود می پردازد و بر این اعتقاد است که برای حسین(ع) هیج راهی جز قیام مسلحانه و شهادت طلبانه جهت افشای چهره تزویر و ریای بنی امیه باقی نمانده بود و با حرکت و شهادت خود، به انسان ها آموخت که می توان با ایثار خون خود، درخت اسلام را آبیاری کرد.

وی در بخش پایانی کتاب با اشاره به نقش اسیران و سخنان کوبنده امام سجاد(ع) و زینب کبرا(س) در دربار یزید و شهر کوفه و مدینه، خطبه های آن دو را خنثی کننده تمامی توطئه های یزیدیان معرفی می کنند که مردم به خواب رفته را بیدار کرد.

نویسنده همچنین با اشاره به لزوم بهره برداری صحیح از مراسم حسینی، به این شبهه که امام حسین با رویارویی با حکومت یزید، خود را به هلاکت افکنده است پاسخ داده و دیدگاه های ماربین آلمانی و مهاتما گاندی و محمد علی جناح را در باره شخصیت حسین(ع) و قیام آن حضرت آورده است.