خانواده ، نخستين نشانه شخصيت ، اخلاق و فرهنگ انسان هاست . فرزانگان ، غالبا ريشه در نياكان و خانواده هاى فرهيخته دارند .
پيامبران و اوصياى آنان، در قلّه فرزانگى و همگى از تبار نيكان و صالحان اند ؛ امّا در ميان مردان جهان ، هيچ كس به پايه شرافت و كرامت خانوادگىامام حسين عليه السلامو برادرشامام حسن عليه السلامنمى رسد كه جدّشان خاتم انبيا و پدرشان سَرور اوصيا و مادرشان فاطمه زهرا ، سَرور زنان جهان ، باشد .
بدين سان ، اين دو گوهر بى بديل آفرينش ، از تلاقى دو اقيانوس علم و حكمت علوى و فاطمى پديد آمدند ؛ چنان كه شيخ المحدّثين ، صدوق ، از يحيى بن سعيد ، روايت مى كند كه :
از امام صادق عليه السلام شنيدم كه در تأويل سخن خداوند عز و جل :«دو دريا را [به گونه اى ]روان كرده است [كه] با هم برخورد كنند . ميان آن دو ، حدّ فاصلى است كه در هم تداخل نمى كنند». فرمود: «على و فاطمه عليهماالسلام دو درياى ژرف دانش اند كه يكى وارد حدّ ديگرى نمى شود و [لؤلؤ و مرجان در آيه ] «از آن دو، مرواريد و مرجان برآيد» ، حسن و حسين هستند».
و در زيارت سيّد الشهدا عليه السلام كه از امام صادق عليه السلام روايت شده ، مى خوانيم :
گواهى مى دهم كه تو نورى در پشت هاى والا و رَحِم هاى پاك بودى . جاهليت با پليدى هايش تو را نيالود و جامه هاى سياه و تيره آن ، تو را به خطا نينداخت .
برعكس ، انسان هاى بدكردار و زشت خو ، معمولاً از دامن هاى ناسالم و آلوده بر مى آيند و ريشه در تبارهاى ناشايسته و خانواده هاى كج رفتار دارند .
بر پايه گزارش منابع معتبر ، امام حسين عليه السلام در روز عاشورا ، ضمن يك خطابه حماسى ، در باره تأثير آلودگى خانوادگى ابن زياد در مخيّر كردن امام عليه السلام ميان كشته شدن يا پذيرفتن ذلّت بيعت با يزيد ، و ياد كردن از نقش پاكى خانوادگى خود در امتناع از ذلّت پذيرى ، مى فرمايد :
بدانيد كه بى نسبِ پسر بى نسب ، مرا ميان دو چيز ، قرار داده است : شمشير و خوارى ؛ و دور است از ما كه تن به خوارى بدهيم .
خدا و فرستاده اش و مؤمنان و دامن هاى پاك و پاكيزه و دل هاى غيرتمند و جان هاى بزرگ منش ، اين را بر ما نمى پذيرند كه فرمان بُردارى از فرومايگان را بر مرگ شرافتمندانه ، ترجيح دهيم . (۱)
و بدين سان ، خاندان مطهّر و باكرامت سيّد الشهدا عليه السلام در تكوين شخصيت باعظمت و حماسه آفرين آن بزرگوار ، سهيم بود .
امام حسين عليه السلام ، نه تنها خود از تبارِ پيامبران بزرگ و پيشوايان سِتُرگ است ، بلكه تبار امامانِ پس از او نيز به ايشان مى رسد و بويژه ، بقيّة اللّه الأعظم امام مهدى عليه السلام كه هم اكنون ، جهان بر محور وجودش استوار است و بى ترديد ، روزى زمين را پُر از عدل و داد خواهد كرد ، از نسل پُربركت اوست . اللّهم عجّل فرجه و سهّل مخرجه و اجعلنا من خير أعوانه و أنصاره !
سال تولّد
منابع حديثى و تاريخى ، سال ولادت امام حسين عليه السلام را مختلف گزارش كرده اند: سال سوم، چهارم، ششم و هفتم هجرت. بر همين پايه ، مدّت عمر ايشان نيز مورد اختلاف خواهد بود؛ ليكن بنا بر اكثر منابع و مشهورترين روايات، سال ولادت امام حسين عليه السلام سال چهارم هجرى است و عمر ايشان در وقت شهادت، پنجاه و هفت سال بوده است.
مصباح المتهجّد عن الحسين بن زيد عن جعفر بن محمّد [الصادق] عليه السلام :وُلِدَ الحُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام لِخَمسِ لَيالٍ خَلَونَ مِن شَعبانَ ، سَنَةَ أربَعٍ مِنَ الهِجرَةِ. (۱)
امام صادق عليه السلام ـ: حسين بن على عليه السلام ، سال چهارم هجرى ، پنج شب از شعبان گذشته ، متولّد شد .
مصباح المتهجّد : ص ۸۵۲ ، بحار الأنوار : ج ۱۰۱ ص ۱۰۱ ح ۳۸ .
دانشنامه امام حسين علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد اول ص ۱۲۹
