قرآن های عصر اموی

به بررسی جوانب مختلف تاریخ گذاری، مصحف شناسی، نگارش، رسم الخط، تنوع کاتبان، علائم وقف و ابتدا، عد الآی، بسمله، قرائات مختلف، تذهیب، سرسوره ها و سایر ویژگی های کهن ترین مصاحف موجود از قرآن در جهان امروز می پردازد.

کتاب «قرآن های عصر اموی» به بررسی جوانب مختلف تاریخ گذاری، مصحف شناسی، نگارش، رسم الخط، تنوع کاتبان، علائم وقف و ابتدا، عد الآی، بسمله، قرائات مختلف، تذهیب، سرسوره ها و سایر ویژگی های کهن ترین مصاحف موجود از قرآن در جهان امروز می پردازد.

نویسنده، نام مصاحف اموی را از آن رو برمی گزیند که عموم این مصاحف تا پایان عصر حکومت یا دهه های پس از امویان، اما متأثر از فضا و نظام مصحف نگاری این دوران کتابت شده اند.

مهم ترین این مصاحف که در این نوشتار مورد بررسی و مقایسه قرار می گیرند عبارتند از: مصحف پاریس ـ پترزبورگ، مصحف صنعاء، مصحف اموی دمشق، مصحف اموی فسطاط، مصحف اموی صنعاء، مصحف کتابخانه ی بریتانیا، مخطوطات کتابخانه ی ملی فرانسه، کتابخانه ی ملی روسیه در سن پترزبورگ، برگ نوشته های کهن باقی مانده در دارالمخطوطات مسجد جامع صنعاء، و چندین مصحف و قطعه ی قرآنی از استانبول، فسطاط و قیروان.

نویسنده می کوشد تاریخ گذاری روشنی از تمام تغییرات و تحولات صورت گرفغته بر روی این متون ارائه دهد و در این راه ترکیبی از فنون مختلف از جمله خط شناسی (پالیوگرافی)، تاریخ هنر، نسخه شناسی، کتیبه شناسی، و سیر تحول رسم الخط قرآنی را به کار می گیرد.

کتاب دارای پنج فصل زیر است:

ـ کتابت قرآن در اوایل عهد اموی: مصحف پاریس ـ پترز بورگ

ـ انتقال مکتوب قرآن به خط حجازی: ارزیابی کلی

ـ دگرگونی مصحف

ـ کتابت خانه ی سلطنتی

پایان بخش کتاب، تصاویر صفحاتی از قرآن های کهن در ۳۸ صفحه است.