۲۶۹.امام صادق علیه السلام: اَلنّاسُ مَأمورونَ ومَنهيُّونَ، ومَن کانَ لَهُ عُذرٌ عَذَرهُ اللّهُ؛^۱
مردم، مورد امر و نهى‏اند. هر کس که [در انجام عملى] عذرى داشت، خداوند عذرش را مى‏پذيرد.

۲۷۰.امام صادق علیه السلام: مَن کانَ بَذيَّ اللِّسانِ فَحّاشاً لَم يُبالِ ما قالَ أو قِيلَ فِيهِ، فَإنَّهُ لِغَيَّةٍ أو شِرْکِ شَيطانٍ؛^۲
هر کس بدزبان و فحّاش باشد، باکى ندارد که چه مى‏گويد يا درباره‏اش چه گفته مى‏شود. چنين کسى يا حرام‏زاده است يا شيطان [در نطفه‏اش] شريک است.

مذمّت دنيا

۲۷۱.امام صادق علیه السلام: جُعِلَ الشَرُّ کُلُّهُ في بَيتٍ و جُعِلَ مِفتاحُهُ حُبُّ الدُّنيا، وجُعِلَ الخَيرُ کُلُّهُ في بَيتٍ وجُعِلَ مِفتاحُهُ الزُّهدُ فِي الدُّنيا؛^۳
همه بدى در اتاقى نهاده شده و کليدش محبّت دنياست، و تمامى خير درخانه‏اى قرار داده شده و کليدش بى‏رغبتى به دنياست.

۲۷۲.امام رضا علیه السلام: إنَّ في کتابِ عَليٍّ علیه السلام، إنَّما مَثَلُ الدُّنيا کَمَثَلِ الحَيَّةِ، لَيِّنٌ مَسُّه او في جَوفِهَا السَّمُّ الناقِعُ، يَحذَرُهَا الرِّجالُ ذَوُوا العقولِ، ويَهوي إلَيهَا الصَّبيُّ الجاهِلُ؛^۴

۲۶۶.امام رضا علیه السلام: مَن جَلَسَ مَجْلِساً يُحيى فيهِ اُمورُنا لَم يَمُت قَلبُهُ يَومَ تَموتُ القُلوبُ؛^۱
هر کس در مجلسى حاضر شود که در آن، فضایل و مسائل مربوط به ما بيان مى‏شود، در آن روزى که دل‏ها خواهند مُرد، دلش نخواهد مرد.

۲۶۷.امام صادق علیه السلام: اَلقَصدُ إلَى اللّهِ بِالقُلوبِ أبَلغُ مِنَ القَصدِ إلَيهِ بِالبَدَنِ، و حَرَکاتُ القُلوبِ أبلَغُ مِن حَرَکاتِ الأعمالِ؛^۲
آهنگ خدا کردن با دل‏ها، رساتر از توجّه به خدا با بدن است، و حرکات دل‏ها از حرکات عمل‏ها رساتر است.

حقيقت‏ها و نجابت

۲۶۸.امام صادق علیه السلام: وَجَدتُ عِلمَ النّاسِ کُلُّهُم في أربَعٍ، أوَّلُها: أن تَعرِفَ رَبَّکَ، وَالثّاني: أن تَعرِفَ ما صَنَعَ بِکَ، وَالثّالثُ: أن تَعرِفَ ما أرادَ مِنکَ، وَالرّابِعُ: أن تَعرِفَما يُخرِجُکَ مِن دينِکَ؛^۳
من دانش مردم را در چهار چيز يافتم: اوّلِ آنها این که خدايت را بشناسى، دوم این که بدانى با تو چه کرده، سوم این که بدانى از تو چه مى‏خواهد وچهارم این که بدانى چه چيزی تو را از دينت خارج مى‏کند.