المنتجب

به ضم جيم ـ اسم مفعول باب افتعال و مشتق است از نجابت كه عبارت است از بسيار خوب بودن . و «نجيب» در هر نوعى از حيوان ، صنف بسيار خوب آن است . ^۱ پس توصيف حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله به اين صفت اشارت است به اين كه او افضل و بهتر است از كل انبيا با اين كه ايشان افضل اند از رعايا ؛ چنانچه اين مضمون متواتر است در احاديث ائمه هدى ـ عليهم التحيّة والثناء ـ .

قوله : وعلى أوصيائه الخ

ذكر «على»ى جارّه در اين مقام دليل است بر جواز فصل ميان اسم سامى رسول خدا و آل و اوصياى او به لفظ «على» ـ عليهم التحيّة والثناء ـ ومباحث متعلقه به اين [مسئله]مذكور است در جناح النجاح في شرح دعاء الصباح كمترين . و «أوصياء» جمع وصى [است ]و آن در لغت به معنى كسى است كه متحمل وصيت شود . و وصيت صيغه فَعيلَه است به معنى آنچه سفارش شده در حق آن كه به غير رسانده شود و موصى را به اين اعتبار موصى گويند كه تصرفاتى كه خودش در حين حيات داشت آن را به وصى مى رساند كه بعد از فوت او مثل او تصرّف كند .و صاحب مجمع البحرين بعد از نقل اين مضمون گفته كه :
«الوصيّة» في الشرع هي تمليك العين أو المنفعة بعد الوفاة ، أو جعلها في جهة مباحة ، وأوصيت له بشيء وأوصيت إليه : إذا جعلته وصيّك ، والاسم الوصاية ـ بالكسر والفتح ـ وهي استنابة الموصيّ غيره بعد موته في التصرّف في ما كان له التصرّف فيه من إخراج حقّ و استيفائه أو ولاية على طفل أو مجنون يملك الولاية عليه. ^۲ و حاصل معنى آن اين است كه وصايت شرعيه عبارت است از نايب كردن كسى بعد از موت خود در تصرّف كردن در آنچه متصرّف فيه ميّت بود كه عبارت است از