امام على علیه السلام فرمود:
مَنْ أَبْصَرَ زَلَّتَهُ صَغُرَتُ عِنْدَهُ زَلَّةُ غَيْرِهِ.
هر كس لغزش خود را ببيند، لغزش ديگران در نظر او كوچك جلوه خواهد كرد.
غررالحكم ج۵ ص۳۶۲
شرح حدیث
بعضىها به عيبجويى از ديگران عادت دارند.
ذرهبين نهادن و عيوب و لغزشهاى ديگران را ديدن و بازگو كردن و بزرگ كردن، كار كسانى است كه از عيوب خويش بىخبرند. و خود را بى نقص مىپندارند.
پروين اعتصامى در قطعه سيروپياز، از انتقاد سير از بوى بد پياز و غفلت از بوى ناپسند خويش ياد مىكند.
غرور و غفلت، سبب مىشود انسان خود را بىعيب و نقص ببيند.
لغزشهاى خود ما، كمتر از ديگران نيست.
پس چرا اين همه در جلد اين و آن افتادن و خطاهاى ديگران را نقل مجالس كردن و به غيبت اين و آن پرداختن؟ مگر خودمان از همانگونه عيوب و لغزشها مصون و مُبرّاييم؟
گويند: طاووس را همه كس به خاطر پرهاى زيبا و رنگين مىستايند، اما خود او از پاى زشت خويش شرمگين است.
توجه به زشتى پا، سبب مىشود كه طاووس مغرور بالهاى رنگارنگ و زيبايش نشود.
اگر به ديگران با دو چشم مىنگريم، به خودمان و خطاها و لغزشهايمان با چهار چشم بنگريم.
آنگاه خواهيم ديد كه لغزش ديگران، آن قدر هم بزرگ و در بوق كردنى نيست.
چون ما هم مثل آنان گرفتار لغزشيم، پس چرا غرور؟!
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
