امام على علیه السلام فرمود:
مَوَدَّةُ الآباءِ نَسَبٌ بَيْنَ الأبْناءِ.
دوستى پدران، ميان فرزندان خويشاوندى محسوب مىشود.
غررالحكم ج۶ ص۱۳۲
شرح حدیث
دوستيهاى پايدار و ماندگار، محصول تجربهها در فراز و نشيب زندگى است.
بسيارى از دوستيها، با اميد و آرزويى شكل مىگيرد، اما در عمل چون با ناهمفكرى و ناسازگارى روبهرو مىشود، از هم مىگسلد.
از اين رو دوستان پدر در حكم خويشاوند محسوب مىشوند كه امتحان خود را دادهاند و با رخدادها و تلخى و شيرينىها و غم و شادىها، اگر قرار بوده كه آن دوستى به هم بخورد، به هم مىخورده است. اينكه تداوم يافته، نشانه سلامت در دوستى و صداقت و وفا در مودّت است.
فرزندان، اگر در پى دوستان صميمى و انسانهاى يك رو و باوفا مىگردند، آن را در ميان دوستان پدر خود بهتر و بيشتر مىيابند كه امتحانشان را در تلخ و شيرين زندگى دادهاند.
بعلاوه، وقتى مدتى از دوستى دو شخص گذشت و چيزى نتوانست بنيان آن رفاقت را برهم بزند، علقه و صميميت ايجاد شده، به فرزندان هم سرايت مىكند. انسان، فرزندِدوست خود را همچون فرزندِخويش مىشمارد و او را هم دوست دارد.
اگر پدران ما با يكديگر دوستى و الفت دارند، ما فرزندان آنان، بايد بين خود و آنان و پسرانشان، احساس خويشاوندى كنيم.
اين، يكى از مواردى است كه گفتهاند: هر چيز، تازهاش خوب است، غير از دوست، كه هر چه كهنهتر باشد، بهتر است.
دوستان پدر را از ياد نبريم و به آنان اعتماد داشته باشيم.
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
