امام على علیه السلامفرمود:
مَنْ وَجَدَ مَوْرِداً عَذْباً يَرْتَوى مِنهُ فَلَمْ يَغْتَنِمْهُ يُوشِكُ اَنْ يَظْمَأَ وَيَطْلُبَهُ وَلَمْ يَجِدْهُ.
كسى كه آبشخور گوارايى بيابد كه مىتواند از آن سيراب شود، ولى آن را غنيمت نشمارد، ممكن است تشنه شود و آن را بجويد، اما ديگر آن را پيدا نكند!
غررالحكم ج۵ ص۲۲۷
شرح حدیث
نعمت، مرغ گريزپايى است كه اگر قدرشناسى نشود، پرمىكشد و از دست مىرود.
مرغى است كه ز بامى كه برخاست، مشكل نشيند.
تشنگى هميشه هست، ولى آب و چشمه همواره در اختيار نيست.
وقتى فرصتى مناسب براى كار خير، براى آموختن علم، تربيت نفس، خودسازى، حقگويى و نشر فضايل هست،
وقتى تو هم نيرو و امكانات و فرصت جواونى و مجال بهرهورى دارى، كفران نعمت است اگر فرصتها را تباه سازى، يا نعمتها را هدر دهى، يا از مجال پيش آمده، به نفع حق و خوبى و پاكى استفاده نكنى و شكر عملى نعمت را به جا نياورى.
حسرتهاى آخر عمر و افسوسهاى بىثمر براى غفلتهاى دوران جوانى بسيار تلخ است.
از هماكنون، بايد از غصههاى آينده جلوگيرى كرد راه آن هم قدرشناسى از مواهب و شرايط است.
تا مجال هست، بايد نفس كشيد، سيراب شد، توشه برگرفت و بار راه طولانى آخرت را بست.
آنان كه عمرى در انتظار داشتن و يافتن قدرت و امكانات بودند، اينك، اين مجال، اين گوى و اين ميدان!...
مبادا با سهلانگارى، فرصتها تلف شود و تشنگى آينده را چشمه و آبشخورى نباشد كه پاسخ دهد!
منبع: حکمت های علوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی علیه السلام)، جواد محدثی.
