۱۰۱۳.على بن محمد، از بعضى از اصحاب ما، از ابن ابى عمير، از حريز، از زُراره از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«امام را ده نشانه است: متولّد مى شود پاكيزه از آلايش خون و غير آن؛ و ختنه كرده؛ و چون از شكم مادر بر زمين فرود آيد، كف هاى دست خويش را بر زمين گذارد؛ و آواز خود را به شهادتين بلند كند (و بگويد: اشهد ان لا اله الا اللّه اشهد ان محمدا رسول اللّه )؛ و محتلم نمى شود؛ و چشمش به خواب مى رود و دلش به خواب نمى رود (يعنى: غفلت از برايش دست به هم نمى دهد و آنچه در آن حال واقع مى شود، مى داند)؛ و خميازه نمى كند؛ و كمانه نمى كشد (كه دست ها را كشد و سينه را پيش كند يا در رفتار ناز نمى كند و نمى خرامد)؛ و از پشت خويش مى بيند، چنانچه از پيش رو مى بيند؛ و بوى آنچه از شكمش بيرون آيد، چون بوى مشك است، و زمين موكّل است به اين كه آن را بپوشاند و فرو برد؛ و چون زره رسول خدا صلى الله عليه و آله را بپوشد، بر قامتش راست آيد (و موافق اندام او باشد)، و هرگاه غير او از مردمان آن را بپوشد، خواه دراز باشد و خواه كوتاه، يك وجب از قامتش زياد باشد؛ و فرشته با او سخن گويد تا ايام حياتش به سرآيد».
94. باب در بيان كيفيت آفريدن بدن هاى ائمه عليهم السلام و ارواح و دل هاى ايشان
۱۰۱۴.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد، از ابو يحيى واسطى، از بعضى از اصحاب ما، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود:«خداى تعالى ما را از علّيين آفريد ۱ ، و ارواح ما را از بالاى آن آفريد، و ارواح شيعيان ما را از عليين آفريد، و تن هاى ايشان را از پايين آن آفريد. پس به جهت اين خويشى و نزديكى در ميان ما و ايشان، به سوى ما ميل دارند».
