سوره های طِوال، مِئون، مَثانی و مُفصّل

سوره های طِوال، یعنی طولانی ترین سوره های قرآن، هفت سوره اند: بقره، آل عمران، نساء، مائده، اَنعام، اَعراف، اَنفال، توبه.

سوره مَثانی، بنا بر روایتی، سوره حمد و به قولی، هفت سوره پس از سوره های طِوال است که با سوره یونس، آغاز می شود و با سوره نحل، پایان می یابد.

سوره های مِئون، به سوره هایی گفته می شوند که حدود صد آیه یا کمی بیشتر یا کمتر دارند. این سوره ها هفت تا (از سوره بنی اسرائیل تا سوره مؤمنون) هستند.

سوره های مُفصّل، عبارت اند از سوره های کوتاه بعد از حوامیم (سوره هایی که با «حم» آغاز شده اند) تا آخر قرآن. علّت نام گذاری این سوره ها این است که بین آنها زود زود با «بسمله» فاصله می افتد.

در روایتی پیامبر(ص) می فرماید: «سوره های طِوال، به جای تورات به من داده شده اند و سوره های مئون به جای انجیل، و سوره های مثانی، به جای زَبور. سوره های مفصّل نیز امتیازی است که تنها به من داده شده است».[۱]