مقايسه اسناد صدوق و كلينى: در سند الكافى ، نام سه راوى اوّل ، مجمل آمده است بدين شكل كه «على عن محمّد ، عن يونس» . در حالى كه در سند صدوق ، چنين آمده: «على بن ابراهيم عن محمّد بن عيسى عن يونس بن عبد الرحمن» . البته در الكافى ، در سند روايت ماقبل اين حديث ، همين سه نام به صورت كامل آمده اند كه مؤيد تفصيل موجود در سند صدوق اند.

روايت بيست و دوم

محتوا: امام صادق عليه السلام ، در پاسخ به منصور بن حازم بيان مى دارند كه علم خداوند ، در اثر مرور زمان ، زياد نمى شود و هرچه بوده و تا روز قيامت خواهد بود ، قبل از آفرينش خلق ، در علم خداوند بوده است. اين حديث ، توسط هر دو شيخ ، در كنار احاديث بداء آمده تا روشن سازند كه قول به بداء ، به معناى نفى علم بى انتها و محيط خداوند نيست.
منبع: الكافى ، ج1 ، ص148 ؛ التوحيد ، ص334 .
واسطه ميان صدوق و كلينى: حدّثنا على بن احمد بن محمّد بن عمران الدقّاق .
مقايسه اسناد صدوق و كلينى: اسناد ، دقيقاً يكسان اند.

روايت بيست و سوم

محتوا: در اين روايت شريف ، موضوع شقاوت اهل معصيت و علم سابق الهى درباره آنها ، تبيين گرديده و به سرّ «شاء ما شاء» اشاره شده است. اين حديث ، از احاديث دشوار و پيچيده است و در عين حال اختلاف نسخ مهمى ، در گزارش آن ميان نقل الكافى و التوحيد وجود دارد. از اين رو ، در فهم محتواى حديث ، علاوه بر شرايط عمومى تفقه كه از جمله اين شرايط عمومى ، توسّل حقيقى به ولىّ دوران ـ ارواحنا فداه ـ جهت فهم درست از دين و مرادات متون دينى است ، توجّه به اختلاف الفاظ موجود در نسخه هاى اين روايت خاص ، ضرورى است.