۲۳۷.إذا ذَكَرتَ الرَّجُلَ وهُوَ حاضِرٌ فَكَنِّهُ وإذا كانَ غائباً فَسَمِّهُ؛
۰.چون شخص حاضرى را نام برى ، [از جهت احترام] كنيه او را بگو ، و اگر غايب باشد ، نامش را بگو.
۲۳۸.صَديقُ كُلِّ امرِى ءٍ عَقلُهُ وعَدُوُّهُ جَهلُهُ؛
۰.دوست هر كس ، خِرد او و دشمن هركس ، نادانىِ اوست .
۲۳۹.اَلتَّوَدُّدُ إلَى النّاسِ نِصفُ العَقلِ؛
۰.اظهار دوستى با مردم ، نيمى از خِرد است.
۲۴۰.إنَّ اللّه َ يُبغِضُ القِيلَ وَالقالَ وإضاعَةَ المالِ وكَثرَةَ السُؤالِ؛
۰.خداوند ، بگو مگو [و پُر حرفى] و ضايع كردن مال و خواهش بسيار(سماجت) را دشمن دارد.
۲۴۱.سُئِلَ عَنَ حَدِّ التَّوَكُّلِ؟ فَقالَ عليه السلام : أن لاتَخافَ أحَدا إلاَّ اللّه َ ؛
۰.از حضرت تعريف توكّل را پرسيدند . فرمود : «اين است كه جز از خدا نترسى».
۲۴۲.صِل رَحِمَكَ وَلَو بِشَربَةٍ مِنَ الماءِ وأفضَلُ ما تُوصَلُ بِهِ الرَّحِمُ كَفُّ الأذى؛
۰.پيوند خويشى نگه دار [و صله رحم به جاى آر] ، گرچه با جرعه اى آب باشد . بهترين وسيله اى كه با آن صله رحم به جاى آورده مى شود ، خوددارى از آزار رساندن به خويشاوندان است.
۲۴۳.إنَّ الَّذي يَطلُبُ مِن فَضلٍ يَكُفُّ بِهِ عِيالَهُ أعظَمُ أجرا مِنَ المُجاهِدِ في سَبيلِ اللّه ِ؛
۰.كسى كه در جستجوى روزىِ بيشتر كوشد تا نانخورِ خود را كفايت رساند ، مزدش از مجاهد در راه خدا بزرگ تر است.
۲۴۴.مَا التَقَت فِئَتانِ قطُّ إلاّ نُصِرَ أعظَمُهُما عَفوا؛
۰. دو گروه هرگز با يكديگر درگير نشوند ، مگر آن كه با گذشت ترينِ آن دو پيروز شود.
