عامل اصلى در پرهيز از آفات توسعه

جهان بينى الهى عامل اصلى در پرهيز از آفات توسعه به شمار مى رود . از آن جا كه پيوند با آفريننده هستى و ايمان به حيات جاودان ، انسان را از در افتادن به ورطه اعمال نامشروع باز مى دارد و مانع استفاده از وسايل ناصحيح براى دستيابى به اهداف اقتصادى مى شود ، طبيعى است كه به عاملى براى پرهيز از بروز آفات توسعه تبديل گردد .

بر پايه تفكر توحيدى ، ايمان به تقدير ، با مفهوم درست و سازنده اش[۱]، در كنار مديريت و كار ، سبب مى شود كه انسان با آرامش و آسودگى زندگى كند . هر گاه انسان ايمان داشته باشد كه خداوند روزى دهنده است ، ديگر اندوه روزى را نمى خورد[۲]؛ زيرا با ايمان به اين كه خداوند روزى اش را تضمين كرده ، در طلبش تلاش مى كند ، همان گونه كه حرص نيز نمى ورزد و خود را در كام خطرها و رنج ها و سختى ها بيش از حدى كه روا است ، نمى اندازد ؛ بلكه به زندگى كريمانه قناعت مى كند[۳]و نيز هر چه را از حدّ نيازش فراتر باشد ، انفاق مى نمايد كه اين ، خود ، مايه شكوفايى اقتصاد در سطح جامعه و هم خدمتى به همه انسان ها است .[۴]