مهم ترين آفت توسعه

مهم ترين آفت توسعه ، در نگرش مادى به جهان نهفته است . اين آفت آن قدر خطرناك است كه حتّى توسعه را در مفهوم محدود و دنيايى اش نيز به ضدِ توسعه تبديل مى كند .

جهان بينى مادى ، ارتباط انسان را با آفريننده جهان و عالم ابديت ناديده مى گيرد[۱]؛ و غفلت از ياد خداى سبحان و آخرت ، خود ، از انواع مفاسد و آفات است ؛ و اين از آفات اقتصادى محسوب مى شود .

در چهارچوب جهان بينى مادى ، اصول اعتقادى توسعه هيچ معنا و مفهومى ندارد ؛ و به اين ترتيب ، انسان در انتظار باقى نمى ماند تا تلاش هاى مشروع او براى دستيابى به اهداف اقتصادى نتيجه دهد ؛ بلكه كافى است تا آن تلاش ها دير به مقصود رسد[۲]يا نتايجى خلاف ميل انسان پديد آورد[۳]تا همين ، انگيزه اى براى اقدام به اعمال نامشروع گردد .[۴]

ممكن است تلاش هاى نامشروع داراى دستاوردهايى زود رس در عرصه اهداف اقتصادى باشد ؛ اما بى ترديد ، به توسعه فراگير و پايدار منجر نمى شود .