دعا برای سلامتی امام زمان(ع)

بيمارى و پيشامدهاى طبيعى، يك عارضه عمومى براى همه انسان هاست و كمتر انسانى را مى توان يافت كه در عمر چند دهه اى خود، از گزند آن در امان بوده باشد. گويى اين سنّت الهى است كه همه را بدين وسيله بيازمايد و اجر صبر رنجشان را توشه آخرتشان كند. از اين رو، امام زمان(ع) نيز مى تواند براى ساعت ها و روزهايى بيمار شود و پيكر مباركش از خارى و يا زخمى رنجور گردد، همان گونه كه امامان پيشين و پيامبران نيز روزها و گاه مانند ايوب(ع) سال ها بيمار بوده اند. بر اين اساس، طول عمر امام زمان(ع) مستلزم بيمار نشدن ايشان و يا خليدن خارى در پا و سقوط از جايى و شكستگى اندام مباركشان نيست و چه بسا ناراحتى از كردار بسيارى، تن و روح مبارك ايشان را نيز بيازارد و براى چند صباحى، ايشان را به بستر بيمارى بكشاند.

افزون بر اين، ممكن است در آينده، وقايع غير قابل پيش بينى اتفاق بيفتد كه امر قيام را با دشوارى هاى طاقت فرسا رو به رو سازد و يا به امام مهدى(ع) آسيب رساند و سلامت ايشان را به خطر اندازد. اين بدان معناست كه از هم اكنون بايد با دعا و توسّل در انديشه رهيدن از اين خطرها و به سلامت گذر كردن از دوره انتظار و حوادث قيام بود.

به سخن ديگر، ممكن است حكمت و نياز به برخى ادعيه براى ما روشن نباشد؛ امّا براى پسينيان و آيندگان، نيازى حتمى و هويدا باشد.

همچنين مى توان اين دعاها را ناظر به دوره غيبت صغرا نيز دانست؛ زيرا احتمال دسترسى دشمنان به امام زمان(ع) از طريق شناسايى نايبان خاص و مرتبطان با امام و فشار آوردن به آنها وجود داشته است و اين دو احتمال براى وجود و پذيرش اين ادعيه كفايت مى كند.

بر اين پايه، تداوم سلامت ناجىِ ما، مى تواند به دعا و درخواست ما گره خورد. در اين صورت مى توان با دعا و نيز صدقات و نذر و نياز و خيرات و مبرّات، بيمارى هاى جسمى و خطر حوادث طبيعى را - كه به طور عمومى ، دامنگير همه انسان ها مى شود - و نيز گزند احتمالى دشمنان و همچنين رنج حاصل از گناهان و كردار ناشايست انسان ها را كه ممكن است خود نيز در آن سهيم باشيم ، از آن وجود نازنين، دور نمود.