سَروران اهل بهشت‏

این احاديث از نظر سند، معتبر نيستند، ولى در منابع معتبر شيعه و اهل سنّت آمده اند؛ ولى با توجّه به دو نكته معلوم مى شود كه اين تصوّر صحيح نيست:

اوّلاً : سيادت و سَرورى اهل بهشت، يك امر نسبى است. از اين رو در احاديثى ديگر، افراد ديگرى نيز سَرور اهل بهشت ناميده شده اند ، مانند آنچه از امام على عليه السلام نقل شده كه:

سادَةُ أهلِ الجَنَّةِ الأَسخِياءُ وَ المُتَّقونَ.[۱]

سَروران اهل بهشت، سخاوتمندان تقوا پرهيزگارند.

سادَةُ أهلِ الجَنَّةِ الأَتقيِاءُ الأَبرارُ.[۲]

سَروران اهل بهشت، تقواپيشگان نيكوكاراند.

سادَةُ أهلِ الجَنَّةِ المُخلِصونَ.[۳]

سَروران اهل بهشت، اهل اخلاص اند.

بنا بر اين ، توصيف برخى افراد به سَرورى اهل بهشت، نه جامع افراد است و نه مانع اغيار. همچنين ويژگى ياد شده در احاديث اين باب ، نه دليل همسان بودن حمزه و جعفر با پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در فضيلت مى شود و نه دليل برترى آنان بر ساير اهل بيت عليهم السلام كه نامشان در اين احاديث نيامده است .

ثانياً : بر اساس احاديث معتبر ، هيچ كس در فضيلت ، همسان با پيامبر خاتم صلى اللَّه عليه و آله و اهل بيت آن بزرگوار نيست و بالاترين درجات بهشت، به آنان اختصاص دارد .[۴]