قیس بن اشعث کنْدی ، پس از پدرش، ریاست قبیله کنْده را در کوفه بر عهده داشت. او همانند پدرش ، نفاق و چندچهرگی داشت و از جمله کسانی بود که در آغاز قیام امام حسین علیه السلام به ایشان نامه نوشتند و به امام علیه السلام وعده یاری دادند ؛ امّا به محض ورود ابن زیاد به عراق، وی به ابن زیاد پیوست و فرماندهی قبیله کنده و بخشی از قبیله ربیعه را بر عهده گرفت . او به خاطر همدستی اش در غارت خیمه ها پس از جنگ و نیز غارت قَطیفه (رواَندازِ) امام علیه السلام ، به «قیسِ قَطیفه» مشهور شد. او از جمله کسانی بود که سرهای مبارک شهیدان کربلا را برای ابن زیاد بردند.
او در جریان قیام مختار، به یکی از فرماندهان بزرگ مختار ، یعنی عبد اللّه بن کامل ، پناهنده شد ؛ امّا مختار ، ابو عَمره را به مخفیگاهش فرستاد و او را کشت.
