كمال الدين حسين واعظ كاشفى ، از فاضلان نامى اواخر دوره تيمورى است . او اهل سبزوار بود و در هرات به وعظ مى پرداخت . در كلام ، حديث ، تفسير و نثر فارسى هنرمند بود . از آثار معروف اوست : انوار سهيلى ، صحيفه شاهى ، مخزن الإنشاء ، لبّ لباب مثنوى مولوى ، روضة الشهدا ، تفسير مواهب علّيه ، اخلاق محسنى و اسرار قاسمى . وى در سال ۹۱۰ ق ، درگذشت .
در مدح امام علی(ع) چنین سروده است:
دوستى على به حقّ خداى
دست گيرد تو را به هر دو سراى
بهرِ او گفته مصطفى به اله
كاى خداوند ، «والِ مَن و الاه»
بغض او موجب زيانكارى است
سبب خوارى و نگونسارى است
دشمنى وى افكنَد در چاه
هم به برهانِ «عادِ مَن عاداه»
مُحرمْ او بوده كعبه جان را
مَحرمْ او گشته سرّ يزدان را
كاتب نقش نامه تنزيل
خازن گنج نامه تأويل
هم نبى را وصى و هم داماد
جان پيغمبر از جمالش شاد
خوانده در دين و مُلك ، مختارش
هم درِ علم و هم علمدارش .[۱]
[۱]روضة الشهداء (قم : نويد اسلام) : ص ۱۹۳ ، ۱۹۵ـ۱۹۶ . چهار بيت نخست با اندكى اختلاف در رياض العلماء افندى ( ج ۷ ص ۷۷) نيز آمده است .
